تأثير مؤلفه هاي رواني، كالبدي و محيطي در ارتقاء رضايتمندي ساكنان مجتمع هاي مسكوني

خانه نخستين جايي است كه انسان براي فرار از تنشهاي دنياي بيرون و رسيدن به آرامش و آسايش به آن پناه ميبرد و علاوه بر تأمين نيازهاي كمي، به نيازهاي كيفي زندگي انسان و فراهم نمودن شرايط مطلوب، براي خانواده و تحقق فعاليتهاي خانوادگي در آن پرداخته ميشود. در نتيجه بررسي ميزان رضايتمندي ساكنان مجتمع هاي مسكوني، يكي از مهمترين رويكردهاي پژوهش در حوزه مسكن است. يكي از مشكلاتي كه در طراحي مجتمع هاي مسكوني ديده ميشود و مسألهي اين تحقيق را شامل ميگردد، عدم رضايتمندي ساكنان به دليل عدم رعايت مفاهيم خلوت، سلسله مراتب فضايي و عدم پيش بيني فضاهاي واسط است. هدف از تحقيق حاضر، بررسي برخي از عوامل مؤثر در ارتقاء رضايتمندي ساكنان و تعيين درجه اهميت آنها با توجه به رويكرد تحقيق است. روش تحقيق به صورت توصيفي - پيمايشي و با تكنيك دلفي بوده است. ابتدا به مطالعه پيشينه تحقيق و سپس بررسي مفاهيم رضايتمندي، خلوت، فضاهاي واسط و سلسله مراتب فضايي پرداخته شد. پس از مطالعه موارد فوق، چارچوب نظري تحقيق استخراج گرديد. در گام بعدي با توجه به فرضيات تحقيق و متغيرهاي در نظر گرفته شده و تهيهي پرسشنامه، به پرسش از 19 نفر از متخصصين حوزه مسكن پرداخته شد و دادههاي پرسشنامه با استفاده از نرمافزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج حاصله حاكي از آن است كه متغيرهاي خلوت، تفكيك فضاهاي شلوغ و خلوت و وجود سلسله مراتب فضايي با توجه به سطح معناداري كوچكتر از 0/05 و ضريب همبستگي بالاتر از ساير متغيرها، به ترتيب تأثيرگذارترين مؤلفه هاي رواني، كالبدي و محيطي در ارتقاء رضايت ساكنان در مجموعه هاي مسكوني است. همچنين متغير وجود فضاهاي واسط دومين متغير تأثيرگذار از مؤلفه هاي كالبدي بعد از متغير تفكيك فضاهاي شلوغ و خلوت در ارتقاء رضايتمندي است.