برنامه‌ريزي فضاي سبز شهري با رويكرد توسعه پايدار (مطالعه موردي: منطقه سه شهر اصفهان)

استفاده بهينه از زمين و برنامه‌ريزي فضاي سبز شهري، يكي از مسائل مهم و اساسي در نظام برنامه‌ريزي شهري مي‌باشد. با توجه به اهميت فضاي سبز شهري و همچنين افزايش جمعيت و گسترش شهرنشيني كه موجب تبديل فضاهاي باز و سبز شهري به سطوح بتني خشن و نفوذناپذير شده است، لازم است از روش‌ها و ابزار جديدي كه بتوانند در تصميم‌گيري به برنامه‌ريزان كمك كنند، استفاده نمود. هدف اين مقاله اين است تا با بهره‌گيري از GIS، ساختار كاربري فضاي سبز شهري را مورد آزمايش و اثرات آن را مورد تحليل قرار دهد. منطقه سه شهر اصفهان به‌عنوان مطالعه موردي با اين فرض كه رشد آن تحت تأثير عوامل محرك خاص و الگوهاي مشخص محلي است مورد ارزيابي قرارگرفته است. در اين راستا با مروري بر مفاهيم نظري مرتبط با عوامل مؤثر در برنامه‌ريزي كاربري فضاي سبز شهري و شاخص‌هاي توسعه پايدار، معيارهاي تحليلي GIS تدوين شد تا به‌عنوان چارچوب مناسب براي برنامه‌ريزي كاربري فضاي سبز منطقه موردمطالعه مورداستفاده قرار گيرد. نتايج به‌دست‌آمده نشان مي‌دهد در منطقه سه شهر اصفهان عليرغم مشكلات جدي در وضعيت سرانه كاربري و توزيع كاربري فضاي سبز، مكاني كه داراي تمامي ويژگي هاي مكان گزيني به بهترين شكل باشد وجود نداشته، اما مكان هايي با بيشترين هم خواني با معيارها در محلات شماره 13 (محله خواجو) ، شماره 14 (محله باغ كاران)، شماره 10(محله قلعه طبره) داراي اولويت برنلمه ريزي فضاي سبز مي باشند.