سنجش كارآيي توسعه معابر شهري (مطالعه موردي: شهر اهواز)

شبكه معابر به عنوان ستون فقرات پيكر شهري و شاخصي ارزنده براي ارزيابي مفاهيمي چون؛ توسعه شهري پايدار، رشد هوشمند و شاخص نفوذ‌پذيري مطرح مي‌باشد. پس هرچه ميزان برخورداري و سهم هر يك از واحدهاي شهري از معابر و شبكه دسترسي‌ها بيشتر باشد، بستر توسعه از درون فراهم‌تر مي‌شود. لذا، معابر شهري (اصلي و فرعي) يكي از عناصر و مفاهيم جغرافيايي توسعه مي‌باشد. هدف مطالعه حاضر مقايسه كارايي(برخورداري) نسبي مناطق شهري اهواز و شناسايي مناطق كارآ به لحاظ كارآيي توسعه معابر شهري است. روش تحقيق حاضر از نوع تحليليكاربردي بوده و جامعه آماري تحقيق حاضر را مناطق 8 گانه شهر اهواز تشكيل مي‌دهد. روش تحليل داده‌ها نيز مبتني بر تكنيك تحليل پوششي داد‌ها بوده و براي تعيين ضريب كارايي واحدهاي مورد بررسي، مشخص كردن واحدهاي كارآ و ناكارآ و همچنين ميزان پيشنهادي شاخص‌هاي مورد استفاده از 2 رويكرد مدل CCR (خروجي محور و ورودي محور) و براي رتبه بندي واحدهايي كه با مدل CCR كارا شدند، از روش اندرسونپيترسون(AP) استفاده شده است. يافته هاي تحقيق نشان داد كه طبق مدل CCR ، مناطق 8، 3، 4 و 2 شهر اهواز كارآ هستند كه در تلفيق با كارآيي برتر(AP)، رتبه بندي نهايي اين مناطق، گوياي اولويت‌بندي گزينه‌ها به صورت مناطق 2، 3، 4، 8، 5، 7 ، 8 و منطقه 1 شهري مي‌باشد..