روندهاي پراكنده رويي شهري و برنامه ريزي توسعه ي فضايي پايدار (مطالعه موردي: منطقه 2 تهران)

امروزه، وجود مشكلات گسترده در راه توسعه‌ي شهرها، نياز مبرم به توسعه پايدار شهري را روز به روز نمايان مي‌كند. در اين راستا، توجه به توسعه كالبدي شهر، يك ضرورت اساسي در برنامه هاي توسعه پايدار شهري است. در ايران گسترش سريع فيزيكي شهرها در قالب رشد بدون برنامه و ناموزون در راستاي علل مختلف از جمله مهاجرت هاي بي رويه يكي از مشكلات اساسي شهرها محسوب شده كه پديده اي تحت عنوان پراكنده رويي از نتايج رشد اين گونه مي باشد. هدف اصلي اين پژوهش بررسي مفاهيم رشد و توسعه شهري و سنجش پراكنده رويي منطقه 2 تهران است كه در اين راستا از شاخص هاي موران، ضريب جيني و شاخص هاي تراكمي جهت سنجش الگوي پراكنده رويي در منطقه مورد مطالعه استفاده گرديد. نتايج حاصل نشان داد گسترش فيزيكي منطقه داراي الگوي پراكنده رويي مي باشد كه اين امر در ساختار فضايي منطقه نارسايي‌هايي را ايجاد كرده است. اما با پياده سازي شاخص هاي تراكمي مشخص گرديد كه با به‌كارگيري سياست هاي افزايش تراكم در سال‌هاي اخير در منطقه 2 تهران، فرايند پراكنده رويي در محدوده مورد مطالعه اندكي كاهش يافته و حركت به سوي رشد هوشمند تا حدي عملي گرديده است. در نهايت با مشخص شدن نوع الگوي توسعه منطقه 2 تهران، در زمينه كاهش پراكنده رويي پيشنهادهايي ارائه گرديده است.