بررسي تطبيقي عوامل درون‌زا و برون‌زا در ايجاد كالبد و منظر ميادين شهري نمونه موردي: ميدان تجريش و امام خميني تهران

بانگاهي به وضعيت وشرايط كنوني شهرهاي كشورمان مي توان گفت كه فضايي را كه واقعاً بتوان آن را ميدان شهري ناميد در آن يافت نمي شود و اگر هم باشد در اثر رشد نامناسب اين شهرها كاركرد اجتماعي خود را از دست داده و به مكاني براي ارتباط و گذر ماشين ها تبديل شده‌است. در اين مقاله دو ميدان تجريش در منطقه 1 شهرداري تهران وميدان امام خميني(توپخانه)واقع در منطقه 12اين شهر را مورد بررسي تطبيقي قرار داده ايم. اين بررسي مبتني بر شيوه كتابخانه اي، اسنادي و پرسشنامه اي و روش پژوهش تحليلي –استنباطي بوده است . جامعه آماري در اين تحقيق، ساكنين فضاي پيراموني دو ميدان با شعاع ديد وعمق 100-75 متر مي باشد. داده هاي لازم پس از جمع آوري،از طريق نرم افزارspss تجزيه و تحليل شده است. به منظور سنجش و ارزيابي روابط احتمالي ميان متغيرهاي فرضيه از روش ضريب همبستگي كندال، رگرسيون و آزمون T مستقل استفاده گرديده است. براي تعيين پايايي پرسشنامه از روش آلفاي كرونباخ استفاده شد كه ضريب 0.792 حاصل گرديد، و براي تعيين روايي پرسشنامه نيز از نظر اساتيد و كارشناسان متخصص استفاده شده است. باتوجه به يافته هاي تحقيق متاسفانه هردو ميدان مورد مطالعه باوجود دارا بودن ازش هاي تاريخي وفرهنگي ونيز پتانسيل طبيعي وتفرجگاهي(ميدان تجريش)اكنون در شرايط مناسبي قرار ندارند و فقط نام ميدان را ازگذشته خود به همراه داشته ولي در عمل تبديل به عنصربي هويتي چون فلكه شده اند.كه در پي آن نقش عابرين پياده كمرنگ وحضور اتومبيل ها درپيرامون آن پررنگ شده است.