محله‌هاي همزيست ، معرفي الگويي از اجتماع محلي پايدار

مشكلات ناشي از شهرنشيني لجام‌‌گسيخته موجب شده تا الگوهاي جديد براي زندگي بهتر و پايدارتر و تامين نيازهاي اجتماعي، اقتصادي و زيست محيطي ساكنان پيشنهاد شود. محله‌هاي همزيست الگويي از مسكن متكي بر روابط اجتماعي و همياري هستند كه با اتكا بر مشاركت جمعي، فضاهاي عمومي مشترك، حفظ مالكيت خصوصي و حفاظت محيط‌زيست، شيوه هاي پايداري از مسكن را براي ساكنان خود پيشنهاد كنند. هدف اين مقاله معرفي ساختار محله‌هاي همزيست و مولفه‌هاي پايداري اين شيوه سكونتگاهي است. مقاله با استفاده از مرور منابع كتابخانه‌اي و الكترونيكي و به روش توصيفيتحليلي نوشته شده و نتايج آن نشان مي‌دهد محله‌هاي همزيست، الگوي سكونتگاهي پايداري را براي ساكنان خود فراهم مي‌كنند و شاخصهاي پايداري آن در قالب چهار مولفه تقويت شبكه‌هاي اجتماعي و انسجام اجتماعي، تقويت رفتارهاي دوستدار محيط زيست و مصرف كمتر، ايجاد حس سلامت در ساكنين و شمول و عدم شمول اجتماعي محله در آنها قابل شناسايي است. در تطبيق الگوي محله همزيست در كشور ايران نيز مي‌توان از ويژگيهاي شهرهاي سنتي ايرانياسلامي در تلقيق با مولفه هاي پايداري محله هاي همزيست بهره گرفت.