مدل سازي سنجش اثرگذاري قابليت پياده مداري بر سياست گذاري حمل و نقل پايدار شهري (مورد مطالعاتي:كلان شهر مشهد)

رشد شهرنشيني و توسعه ناموزون فرم شهري، تشديد معضلات متعددي از جمله كاهش زيست پذيري ناشي از توسعه خودرومحور و به تبع آن كاهش قابليت پياده مداري را به همراه داشته است. در ساليان اخير، توجه به حمل ونقل پايدار و قابليت پياده مداري به عنوان يكي از سياست هاي آن، از سوي گردانندگان به جهت برون رفت از شرايط نامطلوب موجود مورد توجه قرار گرفته است. با توجه به مواجه بودن اثرات بلندمدت سياست‌ها بر كاربري زمين و تأثير بلندمدت آن‌ها بر پندارها و رفتارهاي شهروندان، انتخاب سياست هاي بهينه و پايش ميزان اثرگذاري برنامه ريزي ها و سياست گذاري ها جهت دست يابي به پايداري، ضروري به نظر مي رسد. در اين مقاله تلاش شد با استفاده از مدل پويايي سيستم در محيط نرم افزار ونسيم، بخش حمل ونقل شهري و عوامل مؤثر بر آن در شهر مشهد به عنوان مورد مطالعاتي مدل سازي شود. به اين ترتيب، پس از پرداخت و اعتبارسنجي مدل، نتايج 14 شاخص در بخش هاي اقتصادي، اجتماعي، زيست محيطي و حمل ونقلي در 5 سناريو با هدف مقايسه ميزان اثرگذاري بلندمدت سياست قابليت پياده مداري نسبت به ساير سياست هاي حمل ونقل پايدار شهري بررسي شد. نتايج اين مطالعه نشان داد كه قيمت گذاري حمل و نقل همگاني و شخصي و پس از آن، افزايش مطلوبيت سفر با حمل ونقل همگاني با ميزان بهبود شاخص هاي پايداري به ترتيب 28 و 20 درصد نسبت به سناريوي عدم انجام كار، در مقايسه با ساير سناريوها داراي بيشترين اولويت است. از سوي ديگر، سياست هاي توسعه پياده روي و دوچرخه سواري به تنهايي و بدون تلفيق با سيستم يكپارچه حمل ونقلي، اثر كمتري در بهبود پايداري داشته و لازم است برنامه ريزي حمل ونقل پايدار به صورت توامان با در نظرگيري ملاحظات مربوط به سياست هاي پياده مداري و قيمت گذاري انجام گيرد.