تبيين و آسيب‎شناسي الگوي جاري مديريت دولتي در ايران

هدف: هدف اين تحقيق تصويركردن فرايند استفاده از رويكرد مديريت دولتي نوين در كشور و دلايل ناكارآمدي و پيامدهاي آن است. روش: در اين پژوهش از راهبرد نظريه‎پردازي داده‎بنياد و از طرح نظام‎مند استراوس و كوربين اسفاده شده است. براي جمع‎آوري داده‎ها، علاوه‎بر مصاحبه‎هاي نيمه‎ساختاريافته با خبرگان و متخصصان مديريت، از منابع دست دوم مانند متن‎ها و مصاحبه‎هاي آرشيوي بهره برده شده است. در اين پژوهش از روش نمونه‎گيري نظري استفاده شده و يافته‎ها در قالب كدگذاري باز، محوري و انتخابي تحليل شده‎اند. يافته‎ها: نتايج تحقيق نشان مي‎دهد همگرايي و تقليد خط‎مشي‎هاي تحول اداري از دلايل عمده به‎كارگيري رويكرد مديريت دولتي نوين در كشور به‎شمار مي‎روند. انتخاب رويكرد مديريت دولتي نوين در كشور با وجود شرايط عمومي و اختصاصي حاكم بر نظام مديريتي، به ناكارآمدي بيشتر و افزايش پيامدهاي منفي اين رويكرد و تشديد چالش‎هاي اداري (سازماني)، اقتصادي، اجتماعي و سياسي منجر شده است. نتيجه‎گيري: در جمع‎بندي كلي مي‎توان گفت كه مؤلفه‎هاي حكمراني خوب، در واقع تجلي وجود ظرفيت‎هاي حاكميتي و غيرحاكميتي لازم براي اجراي رويكرد مديريت‎گرايي است. بدون ايجاد چنين ظرفيت‎هايي، به‎كارگيري الگوي مديريت دولتي نوين در بخش دولتي، به يقين با تبعات منفي بسيار بيشتري همراه خواهد بود.