متن‌گرايي در مقابل حداقل‌گرايي در سمانتيك

متن‌گرايي، رقيب اصلي حداقل‌گرايي است. نزاع ميان اين دو رويكرد سمانتيكي، ريشه در نزاع قديمي تعيين مرز ميان سمانتيك و پراگماتيك دارد. متن‌گرايان مدعي‌اند كه جملات زبان‌ طبيعي، قبل از غني‌سازي پراگماتيكي، قابل ‌ارزش‌دهي نيستند. در مقابل، از نظر حداقل‌گرايان، محتواي سمانتيكي حداقلي وجود دارد كه معناي قابل ارزش‌دهي جمله را به‌دست مي‌دهد كه متن اظهار، اثر محدودي روي آن دارد. اين تقابل ناشي از شيوه و اندازه‌اي است كه متن بر محتواي سمانتيكي تأثير مي‌گذارد. در اين مقاله، پس از معرفي اين دو رويكرد، استدلال‌هاي اصلي متن‌گرايان عليه حداقل‌گرايان را مطرح مي‌كنيم. سپس نشان مي‌دهيم كه سمانتيك‌هاي حداقل‌گرايانه از قبيل سمانتيك اشاره‌‌اي كاپلان، با تفسير عيني از متن نمي‌تواند مدل مناسبي حتي براي جملات حاوي ارجاع اول‌شخص ارائه كنند و برپايه‌ي تفسيري ذهني از متن، تمايز نمايه‌اي از غيرنمايه‌اي واضح نيست و ساير عبارت‌هاي زبان نسبت به متن‌ها، به معناي عام مي‌توانند نمايه‌اي باشند.