معرفت حضوري به احد نزد افلوطين و مولوي

معرفت حضوري در باب خداشناسي از جانب انديشمندان بسياري مورد واكاوي قرار گرفته است. اين نوشتار در پي پاسخ به اين سؤال است كه در منظر افلوطين و مولوي معرفت حضوري به احد چگونه و از چه طريقي حاصل مي‌شود؟ فرضيه مقاله اين است كه: امكان معرفت حضوري براي شناخت احد از طريق نوس/عقل كلي به روش شهودي وجود دارد اما در مرحلۀ نهايي اين ادراك حضوري حتي با فرارفتن از نوس/عقل كلي به دست مي آيد. روش مقاله در فهم و تحليل سخنان اين دو، تطبيقي با رويكرد تفسيري است. اهميت جستار به ويژه در زمينۀ مطالعات بين فرهنگي از اين رو است كه با وجود آن‌كه برخلاف مولوي، عرفانِ افلوطيني ملتزم به وحي نيست و اين عرفان ارتباط چنداني با دين عصر خود (مسيحيت) برقرار نمي كرد و فارغ از تفاوت در منطق و بيان، در خصوص امكان معرفت حضوري به احد و چگونگي آن، اشتراكات نسبي يافت مي شود.