جايگاه سنت حاكي از داوري يا نحوه اجراي حكم در تشريع

سنت به معناي قول و فعل و تقرير معصوم، پس از قرآن كه مأخذ اصلي استنباط احكام شرعي است، منبع مهم محسوب مي ‌شود و اخبارِ حاكي از سنت وقتي متضمن بيان حكمي باشد نزد فقها دليل حكم محسوب مي‌ شود و در اصطلاح فقهي مي ‌گويند از چنين سنتي تشريع استفاده مي ‌شود، ولي گاه سنت از پياده كردن حكم در حوزه قضاء، اجرا و تعيين مصداق به وسيله معصوم حكايت دارد و لذا فقها چنين اخباري را بدون آنكه در صدور آنها ترديد نمايند، مستند حكم قرار نمي‌ دهند و آن را به عنوان «قضيه في واقعه» تلقي مي‌ كنند. اكنون اين سؤال مطرح است كه آيا مي‌ توان رويه يا قاعده‌ اي را يافت تا اين ‌گونه روايات را از روايات متضمن حكم كلي متمايز ساخت؟ اگر بتوان چنين قاعده‌ اي از مجموع روايات اصطياد نمود تحول قابل توجهي در استنباط احكام به وجود خواهد آمد. در اين نوشتار، نويسنده ضوابطي جهت تمييز اخبار متضمن تشريع از اخبارِ حاكي از اجراي حكم يادآوري به دست داده است.