بررسي تطبيقي كارايي سياست پولي بهينه در ايران

از آنجا كه دستيابي به تورم پايين و با‌ثبات در كنار رشد اقتصادي، به عنوان اهداف نهايي بانك‌هاي مركزي و موفقيت در عملكرد اقتصاد كلان محسوب مي‌شود؛ در مقاله حاضر كارايي سياست پولي در اقتصاد ايران مورد بررسي قرار مي‌گيرد. به عبارت ديگر، هدف اين مقاله تعيين قاعده سياست پولي بهينه و به عبارتي هدف مياني سياست پولي بهينه جهت تثبيت توليد و تورم است. در اين راستا با استفاده از تكنيك برنامه‌ريزي پويا، تابع زيان سياست‌گذار پولي با توجه به قيد مكانيزم‌هاي انتقال پولي حداقل شده و قاعده سياست پولي بهينه استخراج مي‌شود. در اين مقاله، جهت بررسي تغييرات قاعده بهينه كل دوره زماني از سال 1373 تا سال 1394 به دو دوره 1383-1373 و 1394-1384 تقسيم شده و تغيير كارايي سياست‌گذار پولي در دو دوره بررسي و مقايسه شده است. نتايج حاصل از بهينه‌يابي و دستيابي به قاعده بهينه پولي در دوره اول و دوم نشان مي‌دهد حساسيت سياست‌گذار پولي نسبت به انحراف تورم و شكاف توليد در دوره دوم نسبت به دوره اول افزايش يافته و همچنين در كل دوره مورد بررسي، واكنش نرخ رشد نقدينگي نسبت به شكاف توليد بيشتر از انحراف تورم بوده است. مطابق با نتايج برآورد شده در فاصله سال‌هاي 1394-1384، سياست‌گذار پولي مي‌تواند با انبساط پولي رشد اقتصادي را در كوتاه‌مدت افزايش دهد ولي بايستي تورم بالاتر و رشد بلندمدت پايين‌تر را بپذيرد و يا با انقباض پولي منافعي به شكل كاهش تورم و رشد بلندمدت را در مقابل پرداخت هزينه كاهش رشد اقصادي كوتاه‌مدت حاصل كند.