تأثير بازخورد هدف مسير شغلي بر پايستگي تحصيلي: نقش ميانجي فاصله با هدف مسير شغلي و استرس مسير شغلي

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي گري فاصله با هدف مسير شغلي و استرس مسير شغلي در رابطه با بازخورد هدف مسير شغلي و پايستگي تحصيلي دانش آموزان است. روش پژوهش از نوع همبستگي با استفاده از مدل يابي علي است. جامعه ي آماري اين پژوهش، شامل كليه ي دانش آموزان پايه ي چهارم دبيرستان شهر اصفهان در سال تحصيلي 961395 بود. از اين جامعه نمونه اي به حجم 450 دانش آموز (50% پسر و 50% دختر) به روش نمونه گيري طبقه اي تصادفي انتخاب شد. به منظور گردآوري داده ها از مقياس پايستگي تحصيلي (دهقاني زاده و حسين چاري، 2012)، مقياس بازخورد هدف مسير شغلي (هو، كريد و هود، 2016)، مقياس فاصله با هدف مسير شغلي (كريد و هود، 2015) و پرسش نامه ي استرس دانشگاهي كره اي (چوي و همكاران، 2011) استفاده شد. داده ها به روش تحليل مسير و آزمون بوت استرپ با استفاده از نرم افزار Amos تحليل شد. نتايج نشان داد فاصله با هدف مسير شغلي در رابطه ي زير مقياس بازخورد منفي در مورد پيشرفت با پايستگي تحصيلي، نقش ميانجي كامل داشت؛ ولي دو زيرمقياس ديگر بر پايستگي تحصيلي، اثر غيرمستقيم داشتند. استرس مسير شغلي در رابطه ي زير مقياس بازخورد منفي در مورد پيشرفت با پايستگي تحصيلي، نقش ميانجي كامل داشت؛ ولي دو زيرمقياس ديگر بر پايستگي تحصيلي، اثر غيرمستقيم داشتند؛ در نتيجه به منظور تقويت پايستگي تحصيلي دانش آموزان چهارم دبيرستان بايد به نقش استرس مسير شغلي، فاصله با هدف مسير شغلي و بازخورد هدف مسير شغلي توجه داشت.