تأثير سرمايه اجتماعي و سرمايه انساني بر آلودگي هوا در استان‌هاي ايران

هدف مقاله حاضر بررسي و تبيين اثرات سرمايه اجتماعي و سرمايه انساني بر آلودگي هوا در استان‌‌‌‌هاي ايران طي دوره زماني 13941379 مي‌‌‌‌باشد. در اين راستا با استفاده از منطق فازي سرمايه اجتماعي در هريك از استان‌‌‌‌هاي كشور برآورد گرديد. سپس با توجه به پويا بودن مدل تحقيق، اثرات سرمايه اجتماعي و سرمايه انساني در كنار متغيرهاي كنترلي بر انتشار آلودگي هوا با استفاده از روش گشتاورهاي تعميم يافته مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه سرمايه اجتماعي و سرمايه انساني تاثير منفي و معني‌‌‌‌داري بر انتشار آلودگي هوا در استان‌‌‌‌هاي ايران دارند. لذا دولت مي‌‌‌‌تواند با برنامه‌‌‌‌ريزي در زمينه؛ افزايش تخصصص و بهبود كيفيت نيروي انساني، همچنين ارتقا آگاهي، جلب اعتماد و افزايش مشاركت مردم، كاهش فساد، وارتقاء شاخص‌‌‌‌هاي اقتصادي، انتشار آلودگي هوا را كاهش دهد. ساير نتايج تحقيق نشان داد كه رشد اقتصادي، صنعتي شدن، شدت انرژي، شهرنشيني، آلودگي دوره قبل تاثير مثبت و معني‌‌‌‌داري بر آلودگي هواي استان‌‌‌‌هاي ايران دارند. اما متغير مجذور درآمد سرانه تاثير معني‌‌‌‌داري بر آلودگي هوا ندارد.