اثر اتصالات پس كشيده كابلي بر خرابي پيش رونده سازه هاي فلزي

فاقد عنوان و چكيده لاتين

خرابي پيش‌رونده نوعي از خرابي در سازه است كه در آن تخريب يك يا چند عضو سازه اي منجر به خرابي قسمت زيادي از سازه و حتي فروريزش كلي مي گردد. به هنگام خرابي ستون در خرابي پيش‌رونده، تيرها براي مقاومت در برابر بارهاي قائم به‌صورت زنجير عمل مي كنند و عواملي كه بتوانند اين كنش زنجيري را تقويت كنند عملا باعث جلوگيري از گسترش خرابي پيش‌رونده خواهند شد. يكي از راهكارهاي افزايش كنش زنجيره اي استفاده از اتصالات پس كشيده كابلي مي باشد. اين نوع اتصال در سال 2001 پيشنهاد گرديد كه در آن از نبشي زير سري و بالا سري براي كنترل تغيير شكل هاي پلاستيك و از تعدادي كابل با مقاومت بالا براي ايجاد خاصيت خود مركزي استفاده شد. در تحقيق حاضر اثر اين نوع اتصال (اتصال كابلي پس كشيده) بر خرابي پيش‌رونده مورد بررسي قرار مي گيرد. مهم‌ترين پارامتري كه در طراحي قاب داراي چنين اتصالي كه اصطلاحا قاب پس‌كشيده ناميده مي‌شود وجود دارد ضريب αa است كه افزايش آن منجر به قوي‌تر شدن اتصال مي گردد. به بيان ديگر پارامتر αa بيانگر نسبت لنگر اتصال به هنگام تسليم نبشي به لنگر طراحي تير در وجه ستون مي باشد. هدف از اين مطالعه يافتن حداقل مقدار αa مناسب براي مقابله با خرابي پيش‌رونده است. بدين‌منظور قاب هاي پس‌كشيده با ضرايب مختلف αa با استفاده از برنامه اپنسيس مدل‌سازي و نتايج آن با قاب مشابهي كه داراي اتصالات كاملا گيردار است مقايسه شده است. صحت مدل‌سازي اتصالات پس‌كشيده با نتايج آزمايشگاهي موجود در ادبيات فني انجام شده است. نتايج تحليل‌ها نشان مي دهد در صورتي‌كه پارامتر طراحي αa بزرگ‌تر از 1/55 اختيار گردد مقاومت سازه داراي اتصال پس‌كشيده در برابر خرابي پيش‌رونده از قاب مشابه داراي اتصالات گيردار بيشتر مي-شود. همچنين يك تحليل حساسيت براي يافتن موثرترين خصوصيت اتصال پس‌كشيده در افزايش مقاومت سازه در برابر خرابي پيش‌رونده انجام شده است كه نتايج آن نشان مي دهد افزايش نيروي پس‌كشيدگي كابل ها بيشترين تاثير را بر كاهش پاسخ سازه در برابر خرابي پيش‌رونده دارد.