گونه‌شناسي قرائات منسوب به معصومين

قرائت قرآني يكي از پرسمان‌هاي مهم علوم قرآني و از پيش نيازهاي تفسير قرآن كريم است. به گونه‌اي كه پذيرفتن يا نپذيرفتن اين پيش‌نياز در تفسير قرآن كريم تأثير مستقيم دارد. در منابع تفسيري و حديثي شيعه و عامه قرائت خاصي براي معصومين گزارش شده است. تقريبا تعداد 354 مورد در منابع عامه و تعداد 145 مورد تنها در كتاب مجمع البيان بيانگر بسامدي اين نقل‌ها است. نگاشته حاضر با روش تحليل نقلي و عقلي و با تكنيك گونه‌شناسي است و با گزارش آماري از منابع تفسيري و حديثي شيعه و عامه و براساس گونه شناسي لفظي، سندي، تطبيقي بر قرائات مشهور و معنا بخشي اين روايات سعي دارد در پاسخ به اين پرسش كه چگونه مي‌توان قرائات منقول از معصومين را تحليل كرد، برآيد. تعداد قابل توجهي از اين قرائات به علت ويژگي‌هاي خط عربي، مسند و مستقل نبودن اين قرائات پديد آمده‌اند. در مواردي نيز اين قرائات معنا بخش نيستند.