بررسي تطبيقي جنبه‌هاي معناشناسي و هستي شناسي زيبايي از ديدگاه ابن سينا و ملاصدرا

معناشناسي زيبايي شاخصه اولي است كه ابن سينا آن را به عنوان الگويي از زيبايي مطرح مي‌كند. از ديدگاه وي زيبايي، غايت في نفسه نيست و در ارتباط با خداوند است كه داراي ارزش مي‌شود، و منشأ همه زيبايي‌ها واجب تعالي است. همچنين نظم، تناسب و اعتدال شرايط تحقق زيبايي است و موجودي زيباست كه كمال شايسته خود را داشته باشد و زيبايي مساوق با وجود و امري عيني و مشكك است. ملاصدرا زيبايي را عين وجود مي‌داند و قائل به اصالت، تشكيك و اشتداد زيبايي است. از نظر وي منشأ همه زيبايي‌ها خداوند است و هر زيبايي و كمالي پرتوي از زيبايي و كمال خداوند است. بنابراين با وجود اينكه هر دو فيلسوف در مورد زيبايي غالباً نظرات مشابهي دارند اما با توجه به نظام فلسفي آن دو، در بعضي از موارد در بيان مسائل تفاوت‌هايي ديده مي‌شود.