معناشناسي اختلال «اضطراب فراگير» از ديدگاه قرآن كريم

«اضطراب فراگير» اختلالي مزمن است كه نمود باليني آن در طول عمر نسبتاً ثابت و آمار بهبودي كامل آن پايين است. بنابراين، درك ما از اين پديده پيچيده نياز به افق‏ متفاوت‏تر دارد. هدف از اين پژوهش، معناشناسي اين اختلال از ديدگاه قرآن كريم بوده است تا بتواند ما را به تعريف اين مسئله، عوامل زمينه‏ساز و فرآيند شكل‏گيري آن برساند. اين پژوهش با روش تدبر كلمه‏اي انجام شده است. نتايج حاصل از تحليل محتواي متن قرآن نشان مي‏دهد «فتنه»، «بلا»، «ضُر»، و «اصابه» عوامل زمينه‏ساز نگراني‏اند؛ در حالي كه «رِجز»، «خوف»، «عَمَه» و «ضيق صدر» دال بر حالت نگراني‏ و ناتواني در تصميم‏گيري و عمل‏اند. با توجه به اين واژه‌ها، اضطراب فراگير، خوف همراه با ضيق صدر است. خوف در معناي نگراني زماني است كه «مقصدي» مطرح باشد. اختلال در مقصدگزيني در آغاز فرآيند اضطراب فراگير مؤثر است.