پيش‌بيني‌پذيري احساس تنهايي براساس سبك دلبستگي با توجه به نقش ميانجي‌گري ارتباط با خدا

مطالعه حاضر با هدف پيش بيني «احساس تنهايي» بر اساس «سبك دلبستگي»، با ميانجي‌گري «نوع ارتباط با خدا» انجام شد. جامعه آماري عبارت بود از جوانان 18 تا 35 ساله شهر تهران؛ به اين منظور، 232 نفر، با مراجعه به اماكن عمومي سطح شهر، (نمونه گيري در دسترس) انتخاب شدند و به مقياس هاي «دلبستگي» هازان و شيور (AAQ)، «احساس تنهايي» ايراني (ILQ) و «كيفيت رابطه فرد با خدا» (بام اول) پاسخ دادند. داده ها از طريق تحليل همبستگي و تحليل رگرسيون چندگانه تحليل شدند؛ نتايج نشان داد كه اولاً، چه در «احساس تنهايي» و چه در «نوع رابطه با خدا»، «سبك دلبستگي اضطرابي»، يك متغير پيش‌بين مهم است ثانياً، اهميت اين الگوي دلبستگي تا جايي است كه حتي رابطه مطلوب و ايمن با خدا (كه مبتني بر اميد و محبت است)، نيز نمي تواند اثر آن بر «احساس تنهايي» را تحت تأثير قرار دهد و حتي با وجود رابطه مطلوب با خدا، هم چنان دلبستگي اضطرابي، پيش بين مثبت و مهمي براي احساس تنهايي به شمار مي رود