بررسي و مقايسه‌ي سطح استقلال كاري درك شده‌ي معلمان در مدارس

هدف كلي اين پژوهش بررسي استقلال كاري ادراك‌شده در بين معلمان ايراني و مقايسه ي آن بر اساس متغيرهاي جمعيت شناختي بود. شركت‌كنندگان پژوهش 413 نفر از معلمان مدارس مقاطع مختلف تحصيلي شهر سنندج بودند كه به شيوه ي تصادفي خوشه‌اي انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده‌ها پرسش نامه ي «استقلال كاري شايسته معلمان» اقتباس‌شده از مطالعات فريدمن (1999) بود كه ميزان فعاليت‌هاي معمول معلمان را كه بايد به‌صورت مستقل انجام گيرد توسط خود معلمان ارزيابي مي‌نمايد. به‌منظور آزمون روايي محتوايي پرسش نامه استقلال كاري معلمان روش تحليل عاملي تأييدي به كار رفت. براي پاسخ به پرسش‌هاي پژوهشي با توجه به نوع توزيع داده‌ها از آزمون‌هاي t تك نمونه‌اي، آزمون t با دو نمونه ي مستقل و تحليل واريانس يك‌راهه استفاده شد. تحليل‌ها نشان داد كه معلمان سطح استقلال كاري خود را درمجموع پايين‌تر از سطح متوسط مقياس مربوطه ارزيابي نمودند. معلمان ميزان استقلال خود را در حيطه‌هاي ايجاد هويت، مشاركت والدين، توسعه ي حرفه‌اي و موضوعات فوق‌برنامه، پايين‌تر از سطح متوسط، در حيطه ي تدريس و ارزشيابي پيشرفت تحصيلي در حد متوسط و در حيطه ي تغيير و توسعه ي برنامه درسي، بالاتر از سطح متوسط ارزيابي كرده بودند. نتايج هم چنين حاكي از آن بود كه اگرچه ميزان استقلال معلمان بر اساس خودارزيابي‌ها به لحاظ جنسيت و سابقه ي خدمت تفاوت معناداري نداشت، اما دوره ي تحصيلي كه معلمان در آن تدريس مي‌كردند و مدرك تحصيلي آنان باعث تفاوت‌هاي معناداري در ارزيابي معلمان از سطوح استقلال كاري‌شان شده بود. به نظر مي‌رسد معلماني كه داراي مدرك تحصيلي ديپلم و كارداني كه در پايه‌هاي مختلف دوره ي ابتدايي تدريس مي‌كردند با استفاده از نوعي خلاقيت و خلاء به وجود آمده از عدم نظارت والدين، مؤسسات رقيب و سطح بلوغ فراگيران توانسته‌اند در نظام متمركز آموزشي ايران گونه ي خاصي استقلال كاري را صرفاً در حوزه ي تدريس و مديريت كلاس درس خود احساس و گزارش نمايند.