شناسايي و تحليل ساختاري عوامل مؤثر بر توسعه گردشگري درماني (مورد مطالعه: شهر تهران)

مقدمه: بسياري از شهرهاي ايران با داشتن نيروي انساني متخصص و امكانات درماني مناسب، ظرفيت بالقوهاي در پذيرش گردشگران درماني دارند. آنچه در بالفعل سازي اين ظرفيت ها نقش بسزايي ايفا مي كند، شناخت تصوير ذهني گردشگران از توانمندي هاي مقصد گردشگري درماني مي باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر، شناسايي عوامل مؤثر بر توسعه گردشگري درماني بود.روش بررسي: اين مطالعه به روش توصيفي- پيمايشي در شهر تهران و در تابستان، پاييز و زمستان سال 1397 انجام شد. ابتدا از طريق مطالعات كتابخانه اي، 38 عامل تأثيرگذار برتوسعه گردشگري درماني شناسايي و سپس با روش Delphi، 34 عامل جهت تدوين پرسشنامه غربالگري شد. با اطمينان از روايي و پايايي پرسشنامه، نمونه اي متشكل از 432 نفر از گردشگران درماني شهر تهران با سابقه مراجعه مكرر، به صورت تصادفي مورد بررسي قرار گرفتند. داده ها با استفاده از روش هاي تحليل عاملي اكتشافي و تأييدي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.يافته ها: شش مؤلفه اصلي به عنوان شاخص هاي مؤثر بر توسعه گردشگري درماني با روش تحليل عاملي استخراج گرديد. مؤلفه هاي تأثيرگذار بر توسعه گردشگري درماني مقاصد به ترتيب اهميت شامل »كميت خدمات درماني )منابع انساني و امكانات در دسترس(، كيفيت خدمات درماني، شرايط اقامتي، امكانات رفاهي و گردشگري، ويژگي هاي اجتماعي-فرهنگي، تبليغات و اطلاع رساني« بود. نتيجه گيري: با وجود اهميت كميت و كيفيت خدمات درماني و با توجه به افزايش تقاضاي سفر، بيماراني كه براي درمان سفر ميكنند، نيازمند خدمات ديگري هم هستند و سطح توسعه خدمات در مقاصد را از جنبه هاي متفاوت مورد توجه قرار مي دهند. توجه تك بعدي به گسترش خدمات درماني نمي تواند متضمن توسعه اين نوع گردشگري باشد و تأمين ساير نيازهاي گردشگران مانند تفريح، شرايط اقامت مطلوب و ثبت خاطرات خوشايند، شرط كافي در دستيابي به توسعه است.