تدريس موثر: نماد تمام نماي «عملي» بودن آموزشگر دانشگاهي

تدريس ازجمله فعاليت هايي است كه تعريف آن با همه سهولت ظاهري، از صعوبت زيادي برخوردار است. نقش انكارناپذير اين فعاليت در فرايندهاي تربيتي موجب شده است كه براي وضع مطلوب آن انديشه ورزي شود و الگوهايي ارايه گردد. اين تلاش ها با دستاوردهاي متنوعي همراه بوده و به‌تبع آن، شواهد و دلايلي براي دفاع از الگوهاي موردنظر تهيه و توليد شده است؛ اما آيا با اطمينان مي توان از يك روش، الگو يا راهبرد مناسب تدريس سخن گفت و دفاع كرد؛ به‌گونه‌اي كه آن روش يا الگو يا راهبرد به‌مثابه يك راه، معلم (از آموزگار تا استاد دانشگاه) را به مقصود برساند؟ ايده اساسي در اين مقاله (كه مخاطب خاص خود را مدرسان دانشگاهي مي داند) آن است كه اصولاً «معلمي كردن» با عمل در موقعيت هاي منحصر به فرد همراه است و براي چنين عملي «شايستگي توليد روش بر اساس دانش و تجربه»، نقش محوري بازي مي كند. آنان كه به كار معلمي تن مي سپارند، نمي توانند براي اعمال خود به راهبرد، الگو و روشي خاص دل ببازند؛ اما نياز دارند با آگاهي از اين الگوها، بناي تدريس خود را در هر موقعيت خاص بسازند. آگاهي از دانش تدريس و تأمل بر تجارب تدريس خود، لازمۀ توليد روش و الگوي متناسب تدريس هر موضوع در هر زمان براي هر گروه از مخاطبان است و از اين حيث، همۀ استادان (معلمان) مؤثر، «فكورانه» عمل مي كنند و به‌واقع «عملي» هستند.