بررسي عدالت در سلامت با هدف دستيابي به دسترسي يكسان شهروندان به مراكز بهداشتي- درماني (مطالعه موردي: شهر اردبيل)

توزيع عادلانه امكانات و تسهيلات بهداشتي درماني يكي از اصلي‌ترين پيش‌نيازهاي افزايش سطح بهره‌مندي جامعه از شاخص سلامت عمومي مي‌باشد. لذا، دسترسي عادلانه به خدمات بهداشتي درماني براي همه مردم در يك جامعه، موجب ارتقاء سطح سلامت و ايجاد فرصت‌ برابر در آن جامعه مي‌شود. هدف از اين مطالعه (با روش توصيفي و تحليلي)، ارزيابي عدالت در سلامت با ارزيابي دسترسي مردم به مراكز بهداشتي درماني شهر اردبيل با استفاده از سيستم اطلاعات جغرافيايي (GIS) و تكنيك CCR است. تحليل پوششي داده‌ها از جمله ابزارهاي مفيد در درك محيط تصميم‌گيري با پردازش اطلاعات اوليه مي‌باشد. از اين رو، با استفاده از GIS، شاخص‌هاي فضايي تهيه گرديد. سپس، با بهره‌گيري از شاخص‌هاي فضايي در ساختار مدل خروجي مبناي CCR، كيفيت دسترسي شهروندان به مراكز بهداشتي درماني ارزيابي شد. مطابق با نتايج بدست آمده، ميانگين كارايي هسته‌هاي شهري اردبيل 0.45 مي‌باشد. از ميان هسته‌هاي شهري اردبيل، فقط 3 هسته شهري كه شامل محدوده‌اي بين ميدان شهدا، شريعتي و 15 خرداد، محلات استاد شهريار، آزادگان و باغ قره‌پاچه و همچنين محدوده‌ي اطراف درياچه شورابيل مي‌باشد، داراي كارايي كامل مي‌باشند. در تقسيم بندي كارايي در 3 قالب كارا(1=µ)، قابل قبول(0.7≤µ) و غيرقابل قبول(0.7≥µ)؛ از مجموع مساحت 6031 هكتاري و 421069 نفري هسته هاي شهري، مساحتي در حدود 1000هكتار با تحت پوشش داشتن 30 هزار ساكن در موقعيت كريدوري مركزي جنوبي با طول 6.5 كيلومتر، داراي كارايي كامل و قابل قبول مي باشند.