سطوح توسعه‌يافتگي دهستان‌هاي شهرستان اردبيل با بهره گيري از مدل‌هاي تصميم گيري چند معياره

شناخت و بررسي امكانات و توانايي ها و به دنبال آن تعيين سطوح توسعه يافتگي نواحي روستايي گام نخست در فرآيند برنامه ريزي و توسعه به شمار مي رود. از اين رو پژوهش حاضر با هدف سنجش سطوح توسعه يافتگي دهستان هاي شهرستان اردبيل بر اساس تكنيك هاي تصميم گيري چند شاخصه انجام شده است. اين پژوهش بر اساس هدف كاربردي و بر اساس ماهيت توصيفي تحليلي است. جامعه آماري شامل 10 دهستان شهرستان اردبيل است. اطلاعات مورد نياز شامل 76 متغير در قالب 7 شاخص از طريق سرشماري عمومي نفوس و مسكن و سالنامه آماري 1390 فراهم گرديد. براي سنجش ميزان توسعه يافتگي از تكنيك هاي تصميم گيري چند شاخصه ويكور، الكتر و تاكسونومي بهره گرفته شده است و با استفاده از آزمون همبستگي تاوكندال در محيط spss به آزمون فرضيات اقدام گرديد. نتايج حاصل از تكنيك هاي تصميم گيري بر اساس ميانگين رتبه ها بيانگر اين موضوع است كه دهستان هاي شهرستان از لحاظ شاخص هاي توسعه در وضعيت متعادل قرار ندارند، به گونه اي كه از بين 10 دهستان شهرستان اردبيل، 6 دهستان برخوردار از توسعه، 2 دهستان نيمه برخوردار و 4 دهستان محروم از توسعه بودند. همچنين نتايج حاصل از آزمون تاوكندال نشان داد كه بين دو متغير جمعيت و نزديكي مركز هر دهستان به مركز شهرستان و ميانگين رتبه اي بدست آمده ارتباط معني داري وجود ندارد و اين دو مؤلفه تأثيري در توسعه يافتگي دهستان ها ندارند؛ ولي بين متغير اشتغال و ميانگين رتبه هاي هر دهستان رابطه مثبت و معني دار وجود دارد و درصد اشتغال بر سطح توسعه يافتگي تأثير مثبت دارد. در نهايت راهكارهايي جهت تهيه و اجراي برنامه ها به منظور توسعه يكپارچه و متوازن روستايي در سطح شهرستان ارائه گرديد.