چارچوبي براي طراحي الگوي مطلوب برنامه درسي «كار و فناوري» (با تأكيد بر دوره متوسطه اول)

در بيشتر كشورها، در دوره آموزش عمومي، حوزه‌اي از يادگيري با هدف تربيت فناورانه تعريف شده است. اين حوزه در گذشته از الگوي آموزش‌هاي حرفه‌اي و فني پيروي مي‌كرد. در دهه آخر قرن بيستم اين الگو تحت تأثير تحولات اجتماعي، اقتصادي و فناورانه به سمت آموزش فناوري نوين تغيير جهت داد. با توجه به تأكيد بر تربيت فناورانه در سند چشم انداز بيست ساله، سند تحول بنيادين در آموزش و پرورش و برنامه درسي ملي، اين پژوهش با هدف ارائه چارچوبي براي برنامه‌ريزي درسي در درس كار و فناوري، به تحليل اسناد، ادبيات پژوهشي و منابع برنامه‌هاي درسي آموزش فناوري در سطح جهاني پرداخته است. نتيجه اين بررسي نشان دهنده توجه به سواد فناوري براي زندگي در قرن بيست و يكم به‌عنوان چشم انداز است كه ايجاد درك فناورانه، توانايي استفاده و ارزيابي فناوري هدف‌هاي اصلي آن محسوب مي‌شود. برنامه درسي كار و فناوري مي‌تواند شامل اهداف متنوعي در برنامه درسي مطابق با ديدگاه؛ ديسيپليني، شايستگي – محور، فرايند شناختي، ارتباط شخصي بازسازگرايي باشد كه در قالب «واحد» براي تدريس آماده مي‌شود. در اين چارچوب منبع محتوا از تحليل‌هاي سيستمي به دست مي‌آيد و در بردارنده ابعاد سه گانه مفهوم جامع فناوري؛ دانش، فرايند و زمينه است. همچنين روش تدريس با طبيعت روش‌هايي كه مهندسان و فناوران بكار مي‌گيرند متناسب است و سنجش دانش‌آموزان نيز بازتابي از روش تدريس و ماهيت فناوري خواهد بود.