تأثير هدف‌گرايي و ادراك شخصي از قابليت استخدام بر عملكرد كاركنان بيمارستان‌ها با نقش واسط اشتياق شغلي

هدف از پژوهش حاضر، بررسي نقش ميانجي اشتياق شغلي در رابطه بين هدف گرايي و ادراك شخصي از قابليت استخدام با عملكرد پرستاران بوده است. جامعه آماري اين تحقيق مجموعه پرستاران بيمارستان هاي فارابي و هفده شهريور است كه تعداد آنها 264 نفر مي باشد. روش نمونه گيري، تصادفي ساده و تعيين حجم نمونه با استفاده از جدول مورگان 154 نفر به‌دست آمد. به‌منظور واكاوي داده ها، ابتدا اطلاعات حاصل از پرسشنامه استخراج و سپس ازطريق نرم‌افزارهاي آماريSPSS19 و SMART PLS مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. يافته هاي اين تحقيق نشان مي دهد رابطه هدف‌گرايي و اشتياق شغلي پرستاران مثبت و معني دار نيست، درحالي‌كه از ميان سه بعد آن كه شامل هدف گرايي يادگيري، هدف گرايي عملكرد اثباتي و هدف گرايي عملكرد اجتنابي مي باشد، هدف گرايي يادگيري بر اشتياق شغلي تأثير مثبت و معني‌دار دارد، همچنين نتايج نشان داد هدف گرايي پرستاران بر عملكرد پرستاران تأثير مثبت و معني دار دارد. ادراك شخصي از قابليت استخدام بر عملكرد پرستاران تأثيري مثبت و معني‌دار ندارد، درحالي‌كه تأثير ادراك شخصي از قابليت استخدام بر اشتياق شغلي پرستاران تأثيري مثبت و معني دار است. در اين پژوهش ثابت شد اشتياق شغلي پرستاران بر عملكرد آنها تأثير مثبت و معني‌دار دارد.