بررسي نقش ميانجي اعتماد بين‌فردي در رابطه بين خودكارآمدي با دوستي در محل كار

هدف از پژوهش حاضر، بررسي نقش ميانجي اعتماد بين‌فردي در رابطه بين خودكارآمدي با دوستي در محل كار اعضاي هيئت‌علمي دانشگاه آزاد اسلامي بود. اين تحقيق ازحيث جهت‌گيري، كاربردي و ازلحاظ راهبرد پژوهش، توصيفي همبستگي و ازنظر افق زماني، پژوهشي تك‌مقطعي است. جامعۀ آماري تحقيق شامل كليه اعضاي هيئت‌علمي دانشگاه آزاد اسلامي در سال تحصيلي 1396-1395 بود كه با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي 393 نفر از آنها به‌عنوان نمونه انتخاب شد و به سه پرسشنامه؛ خودكارآمدي شرر(1982)، اعتماد بين‌فردي مك آليستر (1995) و دوستي در محل كار نلسون و همكاران (2000) پاسخ دادند. پايايي پرسشنامه‌ها به روش آلفاي كرانباخ به‌ترتيب 0.87، 0.89و 0.82 به‌دست آمد و براي تعيين روايي از نظرات خبرگان استفاده شد. براي تحليل داده‏ها ازمدل‌يابي معادلات ساختاري استفاده گرديد. نتايج نشان داد خودكارآمدي اثر مستقيم بر دوستي در محل كار ندارد، بلكه اعتماد بين‌فردي نقش ميانجي دررابطه بين خودكارآمدي با دوستي در محل كار دارد. براين‌اساس، مديران دانشگاه‌ها بايد با تلاش درجهت ارتقاي خودكارآمدي اساتيد، موجبات افزايش حس اعتماد بين آنان را فراهم كرده و از اين مسير، دوستي در محل كار را بهبود بخشند.