خاورشناسان و چالش تحريف قرآن در نگاه اماميه

خاورشناسان دهه‌ هاي آغازين 1900م به‌ رغم تقريرهاي متنوع از انگاره باورمندي اماميه به تحريف قرآن، همگي در اصل اثبات اعتقاد مذهب تشيّع به وقوع تحريف در مصحف فعلي قرآن ديدگاه مشتركي داشتند. نقدپذيري و عدم اعتبار مصحف عثمان، قرائت‌هاي متمايز و داراي افزوده از آيات، مصاحف قرآني خاص اماميه چون مصحف امام علي(ع) و مصحف فاطمه(س) از مهم ترين تقريرهاي خاورشناسان هستند كه به آنها به عنوان مستنداتي براي اثبات باورمندي اماميه به تحريف قرآن استناد نمودند. به زعم شماري از خاورشناسان باورمندي به تحريف قرآن به اقسام و اشكال متنوع آن، يكي از پيش فرض ‌هاي مقبول نزد اماميه است؛ از اين‌ رو در نگاشته‌ هاي خاورشناسان اين ادعا بارها تكرار شده است و گويي نزد ايشان اعتقاد اماميه به تحريف قرآن، امري ثابت و انكارناپذير است. خاورشناسان متأخر نيز همين تلاش را دارند كه ديدگاه خاورشناسان پيشين را در اين ادعا تثبيت نمايند؛ البته گاه شاهد ارزيابي ‌هاي دقيق و غير تعميم‌گرا نيز در اين ميان هستيم كه البته بسيار اندك‌اند. مقاله با روش تحليلي انتقادي ضمن تقرير آراي خاورشناسان، به نقد «فرضيه‌ ها» ، «روش» و «مستندات» خاورشناسان در انتساب باورمندي اماميه به تحريف قرآن پرداخته است.