طراحي مدل ساختاري ارتباط مديريت استعداد با توانمندسازي كاركنان و اثربخشي سازماني ادارات ورزش و جوانان استان تهران

هدف: هدف از اين تحقيق تعيين ارتباط مديريت استعداد با توانمندسازي كاركنان و اثربخشي سازماني ادارات ورزش و جوانان استان تهران بود. روش‌شناسي: اين تحقيق با روش تحقيق توصيفي پيمايشي و به‌صورت ميداني اجرا شد. جامعه آماري شامل كليه كاركنان ادارات ورزش و جوانان استان تهران به تعداد 450 نفر بود كه 180 نفر از آن‌ها بر اساس فرمول نمونه‌گيري كوكران به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. به‌منظور جمع‌آوري اطلاعات از پرسشنامه مديريت استعداد آرمسترانگ(2006)، پرسشنامه توانمندسازي اسپريتزر و همكاران(1997) و پرسشنامه اثربخشي سازماني حميدي(1382) استفاده شد. از آمار توصيفي و مدل يابي معادلات ساختاري با تأكيد بر نرم‌افزار LISREL/8.2 براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه مديريت استعداد با ضريب مسير(85/0PC=) بر توانمندسازي كاركنان و با ضريب مسير(39/0PC=) بر اثربخشي سازماني اثر گذار است. همچنين توانمندسازي كاركنان با ضريب مسير(69/0PC=) بر اثربخشي سازماني اثر گذار است. نتيجه‌گيري: جذب و حفظ كاركنان هم‌راستا باهدف‌هاي سازماني در ادارات ورزشي مي‌تواند به توانمندي كاركنان كمك كرده و درنتيجه توانمندي كاركنان نيز اثربخشي سازماني را افزايش خواهد داد.