ساختار سرمايه و سودآوري بانك‌هاي ايران: تبيين نقش تعديل كنندگي فرايندهاي حاكميت شركتي، محدوديت مالي، اندازه و فشردگي‌سرمايه

زمينه و هدف: يكي از مهم‌ترين تصميمات مالي، تصميم درباره چگونگي تأمين منابع مالي مورد نياز، به‌گونه‌اي است كه با توجه به خطرپذيري، هزينه سرمايه شركت كاهش يابد و ارزش شركت و ثروت سهامداران افزايش يابد. هدف از ارائه اين پژوهش، بررسي رابطه ميان ساختار سرمايه و سودآوري بانك‌هاي ايراني و تبيين نقش فرايندهاي حاكميت شركتي، محدوديت مالي، اندازه و فشردگي سرمايه بر اين رابطه است. روش‌شناسي: در اين پژوهش، دو فرضيه علمي طراحي و نمونه آماري شامل همۀ بانك هاي پذيرفته شده در بازار بورس اوراق بهادار براي يك دوره هفت‌ساله، از سال 1394 تا 1388 است. اطلاعات مورد نياز از نرم‌افزار «ره‌آوردنوين» و ديتابيس شركت «تدبير پرداز» استخراج شده است و براي آزمون فرضيه‌ها، روش داده‌هاي پانلي نامتوازن رگرسيون خطي چندگانه مورد استفاده قرار گرفت؛ همچنين براي تحليل توصيفي داده ها و آزمون فرضيات و استخراج مدل رگرسيون از نرم افزار Eviews استفاده شده است. يافته‌ها: يافته‌هاي حاصل از بررسي‌هاي آماري و معادلات رگرسيون چند متغيره حاكي از اين است كه رابطه مثبت و معناداري بين ساختار سرمايه با سودآوري و نسبت سود به فروش بانك‌هاي بورس تهران وجود دارد. يافته‌ها همچنين بيان كننده آن است كه متغيرهاي اندازه و فشردگي سرمايه بانك، اثر مثبت و معناداري بر رابطه بين ساختار سرمايه با سودآوري و نسبت سود به فروش بانك‌هاي بورس تهران دارند. نتايج: بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش و وجود رابطه مثبت و معنادار بين ساختار سرمايه با سودآوري، نسبت سود به فروش، اندازه و فشردگي سرمايه بانك‌هاي بورس تهران وجود دارد مي‌توان نتيجه گرفت كه هر چه اهرم مالي بانك افزايش بايد، سودآوري بانك و نسبت سود به فروش بانك افزايش مي‌يابد. همچنين هر چه اندازه بانك بزرگتر باشد تاثير اهرم مالي بر سودآوري و نسبت سود به فروش بيشتر است و فشردگي بيشتر سرمايه، اين رابطه را تشديد مي‌كند.