شناسايي قابليت‌هاي رسانه‌هاي اجتماعي در جمع‌سپاري مديريت مخاطرۀ زلزله

هدف مقالۀ حاضر، يافتن قابليت‌هاي رسانه‌هاي اجتماعي در جمع‌سپاري مديريت مخاطرات طبيعي و به‌صورت خاص زلزله است. محققان در پي شناسايي اين قابليت‌ها در مراحل سه‌گانۀ پيش از زلزله، حين زلزله و پس از زلزله بوده‌اند تا بتوان از اين‌گونه رسانه‌ها در جمع‌سپاري مديريت مخاطرۀ زلزله استفادۀ مطلوب به‌عمل آورد. روش اجراي پژوهش، دلفي كلاسيك؛ و جامعۀ مورد بررسي، مديران و خبرگان دو حوزۀ مخاطرات و رسانه‌هاي اجتماعي بود كه 22 نفر از اين جامعه به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. در دور اول دلفي، مصاحبۀ نيمه‌ساختاريافته با متخصصان انجام گرفت. سپس مصاحبه‌ها به كمك روش كدگذاري كيفي تحليل و قابليت‌ها استخراج شد. در مرحلۀ دوم، پرسشنامه‌هايي براساس يافته‌هاي مرحلۀ اول تهيه و براي متخصصان ارسال و ميزان اجماع در پاسخ‌هاي ايشان ارزيابي شد. اين روند در مراحل سوم و چهارم هم تكرار شد تا در نهايت مشاركت‌كنندگان در مورد قابليت‌هاي پيشنهادي به اجماع رسيدند. يافته‌هاي پژوهش براساس دسته‌بندي مراحل سه‌گانۀ پيش از زلزله، حين زلزله و پس از زلزله مشخص شد: در مرحلۀ پيش از مخاطرۀ زلزله («ايده‌يابي و مسئله‌يابي»، «اعلام ‌خطر»، «امداد و نجات»، «نظارت بر عملكرد مديران» و «آموزش پيش از مخاطره»)، در مرحلۀ حين مخاطره زلزله يا 24 ساعت اول («اعلام‌ خطر»، «درخواست كمك»، «مستندسازي»، «امداد و نجات»، «مشاركت‌هاي كالايي مردم» و «نظارت بر عملكرد مديران») و در مرحلۀ پس از مخاطرۀ زلزله («امداد و نجات»، «نظارت بر عملكرد مديران»، «ايجاد نقشۀ مخاطره»، «تخمين خسارت»، «اعلام كمبودها»، «مشاركت‌هاي كالايي مردم»، «شناسايي ساكنان اصلي منطقۀ زلزله» و «گردآوري اطلاعات فوت‌شدگان، گمشده‌ها، مجروحان و...»).