تحليل تأثيرات ارتقاي شاخص‌هاي تاب‌آوري بر پايداري سكونتگاه‌هاي روستايي در مقابل سيلاب (مورد مطالعه: نواحي روستايي شهرستان زرين‌دشت)

سيل از مخرب‌ترين مخاطرات طبيعي است. بشر امروزي هنوز به‌طور كامل نتوانسته است اين پديدۀ طبيعي را مهار كند. به همين دليل انسان به‌دنبال راه حلي است تا بتواند خطرهاي ناشي از سيل را كاهش و تحمل‌پذيري خود را در برابر آن افزايش دهد؛ اين موضوع امروز تاب‌آوري ناميده مي‌شود. هدف اين پژوهش سنجش ميزان تاب‌آوري سكونتگاه‌هاي روستايي در برابر مخاطرات محيطي همچون سيل است. تحقيق حاضر به لحاظ هدف كاربردي و به لحاظ روش انجام كار، توصيفي تحليلي است. جامعۀ آماري تحقيق، همۀ سرپرستان خانوارهاي روستايي شهرستان زرين‌دشت (7927 نفر) هستند كه از ميان آنها حجم نمونه از طريق فرمول كوكران 310 نفر محاسبه شد. روش توزيع پرسشنامه‌ها سهميه‌اي و تصادفي ساده بود. براي تجزيه‌و‌تحليل داده‌ها از آزمون تي تك‌نمونه‌اي و تحليل رگرسيون استفاده شد. نتايج آزمون تي نشان مي‌دهد كه شاخص سرمايۀ اجتماعي با 3.688 بيشترين ميانگين و شاخص اقتصادي با 2.501 كمترين ميانگين را در بين شاخص‌ها دارند. همچنين نتايج رگرسيون خطي نشان داد كه بيشترين اثرگذاري در بين شاخص‌هاي تاب‌آوري مربوط به شاخص سرمايۀ اجتماعي (با ضريب بتاي 0.562) و كمترين تأثيرگذاري مربوط به شاخص اقتصادي (با ضريب بتاي 0.093) است. يافته‌ها نشان داد كه در سال 1395، شدت خسارت واردشده 162 ميليارد بود كه بيشترين خسارت به بخش راه و در مرتبۀ بعدي به واحدهاي مسكوني وارد شد.