ازدياد برداشت با سيلاب زني آب نمك رقيق و الزامات انجام اين روش جهت افزايش درصد بازيافت در لايه ي نفتي ميدان پارس جنوبي

افزايش قيمت جهاني نفت خام و نياز روز افزون كشورهاي جهان به اين انرژي، مهندسين مخزن را واداشته است تا با طراحي مناسب وكمترين هزينه ي ممكن، بيشترين توليد را داشته باشند. به كارگيري روش هاي مناسب براي حفظ و صيانت مخزن، بالا بردن راندمان توليد و سعي بر نگه داشتن آن در حد مطلوب در طول زمان، از جمله موارد مهم و اصلي در بحث مديريت مخازن نفتي است. با توجه درصد بازيافت بسيار پايين توليد طبيعي، ادامه ي توليد از ميدان با توجه به سرمايه گذاري هاي انجام شده منوط به انجام عمليات ازدياد برداشت است. «سيلاب زني آب» به مخازن نفتي يكي از معمول ترين روش هاي ازدياد برداشت از مخازن است. با توجه به دريايي بودن لايه ي نفتي ميدان پارس جنوبي و در دسترس بودن آب دريا، طبق مطالعات انجام شده و هم چنين تجارب شريك قطري اين ميدان، سيلاب زني آب، گزينه اصلي ازيادبرداشت از لايه نفتي است. مطالعات آزمايشگاهي و انجام آزمايشات ميداني نشان داده اند كه تزريق آب نمك رقيق (درجه شوري كم تا 5000 پي. پي.ام) اقتصادي بودن توليد از ميادني كه تحت سيلاب زني آب هستند را افزايش مي دهد. چون تزريق آب نمك رقيق به ميدان از نظر عملياتي شبيه به سيلاب زني آب است و مانند روش هاي ازدياد برداشت شيميايي به مواد افزودني گران نيازي نيست، در دهه ي اخير توجه زيادي به اين روش به عنوان روشي براي ازدياد برداشت شده و نتايج آزمايشگاهي و ميداني گوناگوني منتشر شده است. در اين مقاله، با مرور نتايج منتشر شده از سيلاب زني آب شور رقيق، فهرستي از سوالاتي كه براي اجراي روش انتخابي در مقياس ميداني پاسخگويي به آنها لازم است، مطرح شده و به طور مختصر به امكان سنجي تزريق آب نمك رقيق جهت افزايش بازيافت در لايه ي نفتي ميدان پارس جنوبي پرداخته خواهد شد. لازم به ذكر است كه با توجه به جديد بودن اين روش، اجراي آن نياز به مطالعات گوناگون آزمايشگاهي، مدل سازي و اجرا در مقياس پايلوت و درنهايت تعيين مدل اقتصادي است.