بررسي فرآيندهاي مايع سازي شناور گاز طبيعي

مطابق با آمار سازمان اطلاعات انرژي ايالات متحده پيش بيني مي شود مصرف جهاني گاز طبيعي از سال 2018 تا 2050 ميلادي بيش از 40% افزايش يابد. بخش قابل توجهي از ميدان هاي گازي جهان در بستر آب هاي عميق قرار گرفته است كه دوري آن ميادين از تاسيسات ساحلي و يا عمق زياد ميدان، بهره برداري از آن ها را با توجه به ملاحظات فني و اقتصادي با مشكل روبرو مي سازد. مايع سازي شناور گاز طبيعي فناوري نويني است كه به منظور بهره برداري اقتصادي از اين منابع گازي، توجه محققان و مهندسان را به خود جلب كرده است. يكي از اصلي ترين و پيچيده ترين قسمت هاي اين فناوري، واحد سيكل هاي تبريدي است كه به منظور مايع سازي گاز مورد استفاده قرار مي گيرد. ايمني، راندمان، توان مصرفي، ظرفيت مايع سازي، هزينه تجهيزات، انعطاف پذيري و پيچيدگي عملياتي، اثرات حركتي، فضاي مورد نياز و تجهيزات جانبي از مهم ترين فاكتورهايي هستند كه به منظور انتخاب مناسب ترين روش تبريد در صنعت مايع سازي شناور گاز طبيعي مورد ارزيابي و تحليل قرار مي گيرند. در اين مقاله، رايج ترين تكنيك هاي تبريد گاز طبيعي معرفي شده و مزايا و معايب آن مطابق با پارامترهاي فوق بررسي مي شود.