نسبيتِ زباني و گفتمان در زندگينامه‌هاي خودنوشت از منظر پست‌مدرنيسم

Linguistic Relativity & Discourse in Autobiography from the Viewpoint of Postmodernism

وقتي متن در يك بستر آشنا درك شود و براي خواننده كليتي منسجم داشته باشد، يك «پاره ‌كلامي» يا «گفتمان» خوانده مي‌شود. قرائت يك گفتمان هم در گرو دانش زباني و هم دانش غيرزباني است. زندگينامه ‌خودنوشت نيز در مقام يك روايت، جهان متنيِ خود را دارد. واقعيت آن، حاصل شيوه ‌رمزگذاري زباني، يعني همان نسبيت زباني و جبر زباني از سوي نگارنده ­اش است كه فعالانه جهان و خويشتن را بر مي ­سازد. از اين رو، از رهگذر تحليل دامنه ‌زبان به­ كار رفته در يك متن زندگينامۀ خودنوشت، به لحاظ معاني صريح و زنجيره ­اي از معاني ضمني، مي‌توان شناختي از جهان­ بيني مؤلف به­ دست آورد. به بيان ديگر، سوژه ‌زندگينامه ‌خود نوشت، محصول لحظه‌ به لحظه، و از يك تجربه به تجربه ‌ديگر است كه در گستره ­اي از زبان، در موقعيت‌هاي چندگانه ‌برخاسته از گفتار ايستا قرار مي‌گيرد. اجراي همين خويشتن چندپاره به يك هنجار پست مدرن تبديل شده است. حال بايد پرسيد، ارتباط ميان زبان با واقعيت زندگينامه ‌خودنوشت چيست و چه جنبه‌هايي از هويت فرهنگي خويشتن را بازنمايي مي‌كند؟ با توجه به اين مسئله، هدف از اين مقاله، پاسخ به اين پرسش است كه در قرائت ما از سوژه ‌پست­ مدرن در كانون زندگينامه ‌خودنوشت، با درنظر گرفتن زبان به­ منزله ‌واسطه ‌بيان و نيز با توجه به فرازبان در مقام زباني كه براي توضيح در خصوص زبانِ چنين متني ب ه­منظور بازنمود خويشتن به­كار مي‌رود، چگونه «من» چندگانه و مبهم و هم چنين «ديگران» برآمده از اين متون، در زبان تحقق مي‌يابند و در گقتمان‌هاي گوناگون شركت مي‌جويند.

When a text is comprehended in a familiar context and enjoys a coherent whole, it is called a discourse. Reading a discourse is owed to linguistic knowledge and non-linguistic cognition. As a narrative, an autobiography has its textual world. Its reality is a result of the method used for linguistic coding. Through the linguistic relativity on the part of the author, the self and the world are actively constructed. Through an analysis of linguistic domain in autobiography, for denotative meaning and connotative meanings, the author’s worldview is known. The subject in autobiography is moving from one experience to another. It is placed on a continuum of language, adopting multiple positions arisen from connotative utterances. Performance of this self has become a postmodern norm. We should ask about the relation between language and reality in autobiography, and about aspects of cultural identity of the self-represented. This article attempts to say that in our reading of a postmodern subject in the center of autobiography, in view of language as a medium for expression, and meta-language as a language to explain the language used to represent the self, how the multiple “self” & “others” arisen from such texts could be realized in language and participate in various discourses.