اثربخشي درمان پذيرش و تعهد بر دلبستگي ناايمن، ترس از صميميت و اعتياد به شبكه‌هاي اجتماعي در نوجوانان داراي سابقه خودكشي

هدف: هدف پژوهش تعيين اثربخشي درمان پذيرش و تعهد بر دلبستگي ناايمن، ترس از صميميت و اعتياد به شبكه هاي اجتماعي در نوجوانان داراي سابقه خودكشي بود. روش: روش پژوهش نيمه آزمايشي با گروه گواه و طرح پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري و جامعه آماري 94 نوجوان دختر و پسر داراي سابقه اقدام به خودكشي بود كه در سال 1395 به اورژانس مركز درماني امام خميني واقع در منطقه يك و مركز درماني طالقاني واقع در منطقه 8 كرمانشاه مراجعه كرده بودند. به‌شكل در دسترس، 30 نوجوان انتخاب و به شكل تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايگزين شد. ابزار پژوهش پرسشنامه هاي سبك هاي دلبستگي هازان و شيور 1987، ترس از صميميت دسكانتر و ثلن (1991)، اعتياد به شبكه هاي اجتماعي خواجه احمدي، پولادي و بحريني (1395) و برنامه درمان پذيرش و تعهد هيز و روز، 2008 بود كه طي 8 جلسه 5/1 ساعته، يك بار در هفته در مورد گروه آزمايش اجرا شد. هر دو گروه در سه مرحله به پرسشنامه هاي پژوهش پاسخ دادند و داده ها با استفاده از تحليل واريانس مختلط با اندازه گيري مكرر تحليل شد. يافته ها: نتايج نشان داد درمان پذيرش و تعهد بر دلبستگي ناايمن (p=0/001, F=26/10)، ترس از صميميت (p=0/001, F=18/19) و اعتياد به شبكه هاي اجتماعي (p=0/001, F=26/83) اثر داشته و اين تأثير در مرحله پيگيري سه ماهه پايدار مانده است. نتيجه گيري: از آن‌جا كه درمان پذيرش و تعهد منجر به انعطاف پذيري روانشناختي و تعهد فرد به انجام اعمال معنادار مبتني بر ارزش هاي انساني مي شود؛ مي توان از آن به عنوان روش مداخله اي مؤثر براي درمان مسائل روان شناختي منجمله پيشگيري از اقدام به خودكشي نوجوانان استفاده كرد.