رژيم رشد اقتصادي در ايران مزد محور است يا سود محور ؟

Is the Economic Growth Regime in Iran Wage-led or Profit-led

در اين پژوهش در چارچوب مكتب پساكينزي ارتباط ميان توزيع عاملي درآمد و تقاضاي كل در ايران با استفاده از داده هاي دوره زماني 1346-1393 ارزيابي شده است. براي اين منظور، سهم سود و رشد به ترتيب به عنوان نماينده هايي براي توزيع عاملي درآمد و رشد تقاضا در نظر گرفته شده اند. نتايج تجزيه و تحليل هم انباشتگي مبتني بر رويكرد نشان مي دهند كه سهم سود و رشد اقتصادي در بلندمدت اثرات مثبت و معني داري بر يكديگر دارند. علاوه بر اين، نتايج مبتني بر مدل تصحيح خطا نشان مي دهند كه در بلندمدت عليت گرنجري دوطرفه بين سهم سود و رشد اقتصادي وجود دارد. با اين وجود، در كوتاه مدت، عليت گرنجري فقط از سهم سود به رشد اقتصادي برقرار است. مهم ترين پيامد چنين نتايجي آن است كه در هر دو افق زماني كوتاه مدت و بلندمدت رژيم تقاضا (رشد) در ايران سود محور است. بر اساس اين نتيجه، به‌كارگيري تكنولوژي هاي سرمايه بر به جاي تكنولوژي هاي كاربر سهم سود را افزايش مي دهد و در نتيجه منجر به افزايش تقاضاي كل و رشد اقتصادي مي شود. كاربرد سياستي اين يافته اين است كه دولت بايستي با هدف افزايش درآمد جامعه، سياست هاي لازم براي تشويق بنگاه ها و نيز تسهيل شرايط براي آنها در به‌كارگيري تكنولوژي هاي سرمايه بر را دنبال كند. از طرف ديگر، دولت بايستي سياست هاي موثري را جهت بهبود توزيع درآمد و در نتيجه افزايش رفاه جامعه اتخاذ كند.

This study investigates the relationship between factor income distribution and aggregate demand in the context of the Post-Keynesian school, using data from Iran over the period 1346-1393. To this end, profit share and GDP growth are used as proxies for factor income distribution and demand growth, respectively. The results of the cointegration analysis based on the ARDL approach show that profit share and economic growth have a positive and significant effect on each other in the long-run. Furthermore, the results based on the error correction model show that, in the long-run, there is a bidirectional Granger causality between profit share and economic growth. However, in the short-run, Granger causality runs only from profit share to economic growth. The most important consequence of such results is that there is a profit-led demand (growth) regime for Iran in both the short-run and the long-run. Based on this result, the use of capital-intensive technologies instead of labor-intensive technologies increases the share of profits and thus leads to an increase in demand and economic growth. The implication of this finding is that the government should pursue policies to encourage and facilitate firms to adopt capital-intensive technologies, aimed at increasing the income of society as a whole. On the other hand, the government should also adopt effective policies to improve income distribution, increasing welfare.