تفكيك افسردگي مزمن از غيرمزمن براساس دو سازه بيش‌كنترل‌گري و پيوند اجتماعي

Differentiating Chronic From Nonchronic Depression Through Overcontrolling and Social Connectedness Constructs

هدف مطالعه حاضر، بررسي توان اين دو سازه در تفكيك افسردگي مزمن از غيرمزمن بود. نمونه مطالعه 20 نفر (15 زن، 5 مرد) بيمار افسرده مزمن، 16 نفر (14 زن، 2 مرد) بيمار افسرده غيرمزمن و 17 نفر (14 زن، 3 مرد) فرد سالم (53=n) بود كه با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از آزمونMANOVA تحليل شدند. يافته‌ها نشان دادند كه سازه‌هاي بيش‌كنترل‌گري و پيوند اجتماعي توانستند افراد مبتلا به افسردگي مزمن، افراد مبتلا به افسردگي غيرمزمن و افراد سالم را از يكديگر تفكيك كنند؛ با اين‌حال، در بررسي هريك از متغيرها به‌صورت جداگانه، دوسوگرايي در ابراز هيجان موفق به تفكيك بيماران افسرده مزمن از بيماران افسرده غيرمزمن نشد و نياز شخصي به ساختار نيز نتوانست هيچ‌يك از سه گروه يادشده را از يكديگر تفكيك كند. تلويحات مربوط به يافته‌ها، مورد بحث قرار گرفته است. همچنين بررسي‌ها نشان مي‌دهد، جنبه‌هاي آسيب‌شناختي خاصي كه افسردگي مزمن را از افسردگي غيرمزمن جدا مي‌كند، تاحدود بسياري ناشناخته باقي مانده است. لينچ در نظريه آسيب‌شناسي خود، دو سازه بيش‌كنترل‌گري و پيوند اجتماعي را معرفي كرده است. وي معتقد است، علاوه بر تبيين افسردگي، مزمن و مقاوم به درمان‌شدن آن را نيز تبيين مي‌كنند.

Current studies show that specific pathological features separating chronic depression from non-chronicremain largely unknown. In his psychopathological theory, Lynch has introduced two constructs namely overcontrolling and social connectedness that can not only explain the depression but also its chronicity and treatment resistance. The purpose of this study was to investigate the strength of these two constructs in distinguishing chronic depression from non-chronic depression. The study sample consisted of 20 patients with chronic depression, 16 patients with non-chronic depression and 17 healthy subjects (n=53) who were selected using purposeful sampling. The data were analyzed using MANOVA. The findings showed that overcontrolling and social connectedness were able to distinguish patients with chronic depression, patients with non-chronic depression and healthy subjects from each other; however, analyzing each variable individually, reveal that ambivalence over expression of emotions did not differentiate between patients with chronic depression and patients with non-chronic depression. Also the personal need for structure could not differentiate between the groups. The implications of the findings are discussed.