كليدواژه :
اﺳﺘﻌﺎرة ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ , ﺷﻌﻮر ﮐﯿﻬﺎﻧﯽ , ﺣﻮزة ادﺑﯽ ﺑﺎﻟﮑﺎن , ﻧﻌﯿﻢ ﻓﺮاﺷﺮي
چكيده فارسي :
از پيامدهاي منفي مدرنيسم و اتكا به معرفت شناسي مدرنيته، جسدانگاري طبيعت مادي است. انسان مدرن در اين نزاع سود و بقا، نه تنها به تقابل با هم نوع خود پرداخته كه طبيعت را به عنوان يكي از موانع انتفاع خويش تخريب مي كند. در ميان تلاش انديشمندان حوزه هاي مختلف، بازخواني انديشه هاي شاعران و هنرمندان عارف مسلك مي تواند راهبردي فرهنگي و معرفتي براي بازنگري در چنين بحران معرفتي در قبال محيط زيست باشد. اين پژوهش به شيوه توصيفي- تحليلي و مبتني بر رهيافت هرمنوتيكي با رويكردي بازخوانشي، اساس نظام فكري نعيم فراشري، شاعر بزرگ فارسي گوي آلباني، را در باورداشت شعور كيهاني و جاندارانگاري جهان هستي واكاوي كرده است تا از اين منظر به بازنمايي گزاره هاي بنيادين گفتماني در جهان بيني و سبك شاعرانه وي بپردازد. از نتايج پژوهش برمي آيد كه نعيم فراشري با الهام از اصول معرفت شناسانه عرفان و تصوف ايراني- اسلامي و بهره مندي از نظام فكري و هنري شعراي نامدار ايراني، مانند عطار و مولوي در ديوان اشعار خود، به كمك استعاره هاي مفهومي، مانند «طبيعت، انسان و انسان طبيعت است»، با رويكردي پربسامد به خطاب ديالكتيك جاندارانگارانه با هستي پرداخته است.
چكيده لاتين :
A negative outcome of modernism or relying on modernist epistemology is to suppose material nature as a dead body. Modern human, while struggling to benefit and survive, not only fights with fellow human beings, but also ruins nature as is one of his obstacles. Among attempts of scholars in different domains, to concern such an epistemic crisis about nature, a review on the thoughts of mystic poets and artists can be beneficial culturally and cognitively. This research, using a descriptive-analytic method and relied on hermeneutic approach which tries to have a review on the intellectual system of Naeem Farasheri, the great Albanian Persian poet. The research, studies his thought about the beliefs of cosmic sense, and imagining the universe as an alive creature, to represent basic discourse propositions of his world-view and poetic style. The results of the research show that Naeem Farasheri, inspired by epistemological principles of Iranian-Islamic Mysticism and Sufism, and benefiting from intellectual and artistic system of Iranian great poets, such as Rumi and Attar, who uses conceptual metaphors like, “nature is human, and human is nature” and frequently addresses the universe as an alive creature.
