تحليل انتقادي آراي الياده در باب تفكيك امر قدسي از غيرقدسي

ميرچا الياده (1907-1986) ضمن اتخاذ رويكرد وجودي نسبت به اساطير استدلال مي كند كه تلقي انسان بدوي در خصوص اسطوره به مثابه امري راستين و تكرارپذير مرتبط با ساختار وجودي اوست. به همين سبب، وي با نقد تلقي روانكاوي فرويد در باب ناخودآگاه بودن فراشد اسطوره سازي، به طرح اين موضوع مي پردازد كه اسطوره اساسا تبيين نظري آيين هايي است كه به صورت خودآگاه به بازتكرار نمادين عمل آفرينش پرداخته اند. در اين راستا، الياده به پيروي از دوركم، اما به شيوه اي متفاوت از وي، به تفكيك امر قدسي از غيرقدسي مي پردازد و تصريح مي كند كه به زعم وي هستي و اعيان آن به واسطه تجلي امر قدسي ظهور يافته است. بر اين اساس، مقاله پيش رو مي كوشد ضمن بررسي خاستگاه هاي نظري انديشه الياده استدلال هاي وي را در اين باره بررسي و تحليل كند. در اين بررسي نگارنده با تاكيد بر مفروضات نظري الياده و روش شناسي پديدارشناختي بدوي، ديدگاه او را نسبت به اسطوره محل تامل مي داند و معتقد است آنچه الياده به مثابه ساختار وجودي بشر مطرح مي كند اساسا برساخته اي فرهنگي است.