كاوشي در چهار رويكرد معاصر به نظريۀ سياسي

A Study of Four Contemporary Approaches to Political Theory

رويكردهاي متفاوت به نظريۀ سياسي، بازتاب دگرگوني هاي معاصر در نگرش انديشمندان دربارۀ جايگاه و ابعاد معرفتي و روش شناختيِ فلسفه، علم، و سياست است. از اين رو، همان كشمكش هايي كه در سدۀ بيستم، و تا حدودي در دو دهۀ اخير، پيرامون اين مقوله ها جريان داشته است، در نوشته هاي مربوط به نظريۀ سياسي نيز ديده مي شود. اين وضعيت سبب شكل گيري طيفي از رويكردها شد كه يك سوي آن، "نظريۀ سياسي" را اصطلاحي پارادوكسيكال مي دانست و امكان وجود آن را نفي مي كرد، و سوي ديگر، نظريۀ سياسي را براي حيات سياسي الزامي مي ديد. اما آنچه اكنون اهميت دارد، و مقالۀ پيشِ رو نيز با همين هدف نگاشته شده، اين است كه با گذر از استيلاي پوزيتيويسم بر دانش سياسي و بيرون آمدن نسبي از سايۀ واكنش هاي جدلي، چگونه مي شود با بررسي دقيق تر نقاط ضعف و قوت رويكردها، بر امكان پردازش نظريه هاي سياسي كارآمدتر براي رويارويي با دشواري هاي زيست سياسي در جوامع امروز افزود.

Different approaches to political theory, should be seen as reflection of the contemporary changes in attitudes of thinkers towards epistemological and methodological situation of the philosophy, science, and politics. Quarrels about the political theory, are also the same quarrels about those issues through 20th century and fairly in recent two decades. In this situation, we can find a spectre of approaches in which, on the one side "political theory" is considered as a paradoxical term that is not actually possible at all, and on the other side, it is necessary for political life. But, what matters today, and is the aim of this article too, is that by the end of domination of positivism on the political knowledge, and polemical reactions to it, how we can improve the efficacy of political theorizing by the careful examination of strengths and weaknesses of the contemporary approaches to the political theory.