نقش زبانشناسي ديني در «فلسفة دين» جان هيك

The Role of Religious Linguistics in John Hick’s “Philosophy of Religion”

فلسفه دين از علوم جديد در حوزه معرفتشناسي است. مبحث زبان دين به عنوان يكي از شاخه‌هاي مهم اين علم از جايگاه ويژه‌اي برخوردار مي‌باشد. يكي از فيلسوفان دين در قرن اخير جان هيك است. وي با مبنا قرار دادن نظريه «بازي زباني» ويگتنشتاين و وضع تعبير كلي «تجربه آنگونه» و تسري آن به تمامي حوزههاي رفتاري و تجارب ديني به پلوراليسم ديني قائل شده است. در واقع، هيك حد و مرز زبان و انديشه را كه متخذ از ويگتنشتاين و كانت بود، اساس فلسفه دين خود قرار داد. نتائج مهم بدست آمده از روش و مباني جان هيك و تسري آن به تمامي حوزه‌ها، تحقيق و پژوهش پيرامون آن را ضروري ميسازد. از اينرو، نگاشته حاضر براي نخستين بار با روش كتابخانهاي به بررسي و نقدِ مباني روش فلسفه دين جان هيك و نقش زبانشناسي در معرفت­هاي حاصل شده پرداخته است. دستاورد اين تتبع، وجود سطحينگري در زبانشناسي و عدم باور داشتن به تعين معنا در علوم غير تجربي است.

Philosophy of religion is a new area of study in the field of epistemology. The topic of the language of religion, as one of the important branches of this science, is of particular importance. One of the current prominent philosophers of religion is John Hick. He extends Wiganstein’s “linguistic game” theory and the general interpretation of the “experience of the kind” to all areas of behavior and religious experiences to arrive at religious pluralism. In fact, Hick based his philosophy of religion on the language and thought boundaries of Wigtenstein and Kant. The important results obtained from John Hick’s method and principles and its extension to all domains makes research on it indispensable. Therefore, the present research study sought to explore and criticize the principles of John Hick’s philosophy of religion and the role of linguistics in the knowledge obtained. The key findings of the study are the existence of a superficial look in linguistics and the lack of belief in the definition of meaning in non-experimental sciences.