مسئوليت حمايت و دوراهي حاكميت و مداخله در شوراي امنيت

The Responsibility to Protect and the Dilemma of Governance and Intervention in the Security Council

برقراري تعادل ميان هنجار مداخله بشردوستانه و هنجار حاكميت (عدم مداخله)، بزرگترين چالش مسئوليت حمايت به شمارمي آيد. علاوه بر اين، تكثر نيات و منافع اعضاي دائم شوراي امنيت ملل متحد به مثابه متولي اصلي تحقق مسئوليت حمايت نيز مانع از شكلگيري دركي منسجم پيرامون اين مفهوم شده است. پرسش اصلي پژوهش حاضر اين است كه مواضع شوراي امنيت و كنش اعضاي دائم آن طي سالهاي 2018-2005 چه تاثيري بر قدرت هنجاري مسئوليت حمايت و تبديل آن به يك رژيم بينالمللي مستحكم و فراگير داشته است؟ فرضيه مقاله اين بوده است كه به رغم اجماع اوليه در شوراي امنيت پيرامون مسئوليت حمايت، اولويت متفاوت اعضاي دائم غربي (ايالات متحده، انگليس و فرانسه) و شرقي (روسيه و چين) اين شورا در ترجيح هنجار حاكميت يا هنجار مداخله بشردوستانه، نه تنها مسئوليت حمايت را از مسير تبديل به يك رژيم بين المللي مستحكم و فراگير خارج نموده، بلكه نشان ميدهد اين مفهوم كماكان بخشي از يك منازعه عمومي شايع در جامعه بين الملل باقي مانده و به عادت رفتاري دولتها تبديل نشده و حتي به مرحله دورنيسازي هنجار نيز نرسيده است. روش پژوهش طي اين مقاله، اسنادي-كتابخانهاي بوده و به شيوه توصيفي-تحليلي با تكيه بر دادههاي عيني-تاريخي انجام پذيرفته است. يافته هاي پژوهش نيز درستي فرضيه مقاله را نشان مي دهند.

Establishing a balance between the two norms of humanitarian intervention and sovereignty (non-intervention) is the most serious challenge the responsibility to protect faces. Although the United Nations Security Council is the main promoter of the responsibility to protect, numerous goals and interests of the permanent members of the council prevents a comprehensive understanding of the concept of sponsored responsibility. The question of the current research is: “how the recent statuses and actions of the permanent members of the UN Security Council have affected the normative power of the responsibility to protect and transforming it into a global comprehensive regime?” The primary response is that, despite of the initial consensus in the Security Council on the responsibility to protect, different priorities of the permanent western (United States, England and France) and eastern (Russia and China) members of the Security Council in favor of sovereignty or humanitarian intervention not only has deviated responsibility to protect from its main route toward turning into a global inclusive regime, but it also shows that this concept remains as a common public debate in the international community and has not turned to be a behavioral pattern of states. Therefore the norm of responsibility to protect has not even reached to the internalization level. The research methodology utilized in this paper is descriptive-analytic descriptive-analytical based on objective-historical data.