بايسته هاي حكمراني و ايماژ هاي سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران در عرصه بين الملل

مقاله حاضر كنكاشي است در اين موضوع كه چرا موفقيت سياست خارجي به طراحي و اجراي يك حكمراني خوب در عرصه ملي نيازمند است. به عبارت ديگر، ايده نوشتار حاضر اين است كه موفقيت سياست خارجي هر كشوري و تصوير ارايه شده از آن و پايايي اين موفقيت به طور نسبي نيازمند بايسته هاي داخلي حكمراني آن مي باشد. هرگز يك كشور توسعه نيافته و پر از چالش هاي اقتصادي و اجتماعي نمي تواند كه در عرصه سياست خارجي و اعمال قدرت نرم خود به شكل مستمر و پايايي موفق باشد. هر كشوري كه مي خواهد ايماژ خوبي را در روابط بين الملل از خود ارايه نمايد، بايد كه به تقويت توانمندي هاي اقتصادي و رفع نابرابري هاي ناموجه در كشور و تقويت طبقه متوسط در آن سخت بكوشد. به ديگر سخن، ايده مقاله حاضر اين است كه اين توانمندي هاي داخلي يك كشور است كه به سياست خارجي و ديپلماسي عمومي آن توان بيشتري را ارايه مي كند و بر قدرت نرم و تاثير گذاري آن مي افزايد. در اين نوشتار كه با شيوه توصيفي، تحليلي و تجويزي تهيه شده است، ضمن ارزيابي از وضعيت موجود، و در چارچوبه نظريه گفتمان انقلاب اسلامي، به بايسته هاي ملي سياست خارجي جمهوري اسلامي با تاكيد بر حكمراني خوب در زمينه تامين عدالت اجتماعي پرداخته مي شود. يافته هاي مقاله حاكي از آن است كه شرايط داخلي اقتصادي كشور، وجود نابرابري هاي ناموجه، ناكامي هاي اقتصاد توليد محور و اشتغال محور، وجود فساد و عدم شفافيت و پاسخگويي در نظام اقتصادي، رانت هاي صنعتي، معادن، مالي و بانكي، از عمده ترين موانع و چالش هاي موجود در حكمراني است كه ارتقا و تحكيم موفقيت هاي ايران در سياست خارجي را نيز با مشكل مواجه مي كند. اگر وضعيت فعلي تصحيح و بازسازي نشود، اين امكان افزايش مي يابد كه دستآوردهاي سياست خارجي ايران در زمينه استقلال گرايي و اقتدار منطقه اي با چالش هاي بزرگي مواجه شود. ضمن اين كه خاطر نشان مي شود، نظام حكمراني بد مي تواند اعتماد مردم را نشانه بگيرد، اين در حالي است كه اعتماد ملي ستون اصلي ثبات اجتماعي و كسب اقتدار و افزايش قدرت نرم براي كشور در جهت نيل به موفقيت در سياست خارجي مي باشد.

اين مقاله چكيده انگليسي ندارد.