فراتحليل پژوهش هاي سياسي مبتني بر رهيافت گفتماني در ايران

A Meta-Analysis of Discourse-Based Political Research in Iran

پس از حدود نيم قرن از مطرح شدن رهيافت گفتماني در حوزه علوم اجتماعي و سه دهه بهره گيري از اين رهيافت در پژوهش هاي سياسي در ايران، انجام پژوهشي در مورد اين پژوهش ها ضروري به نظر مي رسد. بر اين اساس، در اين مقاله اين سؤال مطرح شده كه پژوهش هاي مبتني بر رهيافت گفتماني در ايران داراي چه گرايش هايي در سطح نظري و مضموني بوده و دچار چه كاستي ها و چالش هايي هستند؟ در پاسخ به اين پرسش تلاش شده تا با فراتحليل حجم نمونه اي (201 مورد) از پژوهش هاي سياسي مبتني بر رهيافت گفتماني و گرايش هاي نظري و تنوع موضوعات و مضامين غالب آن در پژوهش هاي ايراني نشان داده شود. همچنين يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه اين پژوهش ها در دوسطح ميزان انطباق دقيق اين پژوهش ها با رهيافت گفتماني و نيز نقدهاي وارده بر اين رهيافت در سطح جهاني دچار آسيب ها و چالش هايي هستند.

After three decades of using the discourse-based approach to carry out political research in Iran, it seems necessary to do research on these research works. Therefore, this study asks what inclinations are reflected in both the theoretical framework and the content of discourse-based pieces of research in Iran and what the shortcomings and challenges are. In order to answer this question, this article has sought to present the theoretical inclinations, variety of subjects, and the dominant themes in Iranian research works through a meta-analysis of a sample size of 201 pieces of discourse-based political research. The findings of the article show that these research works have shortcomings and face challenges at two levels, namely the extent to which they conform to the rules of the discourse-based approach and criticisms of this approach at the international level.