آموزش و پرورش و امنيت ملي: چارچوبي براي تحليل و دستوركاري براي پژوهش (يادداشت راهبردي)

درك رايج از امنيت ملي در ميان سياست گذاران و كارگزاران اجرايي كشور، آن را بيشتر وظيفه نهادهاي نظامي، اطلاعاتي و انتظامي تصور مي كند. همچنين، برخي شواهد ساختاري مانند ايجاد كميسيون مختص امنيت ملي در مجلس شوراي اسلامي يا وجود شوراهاي مستقلي در اين زمينه مانند شوراي عالي امنيت ملي يا شوراي امنيت كشور، اين معنا را متبادر مي كند كه در عمل، امنيت ملي و موضوعات مرتبط با آن قابل تمييز و تفكيك از ساير حوزه ها و امور مربوط به كشورداري است. اين در حالي است كه آنچه امنيت ملي خوانده مي شود، نه يك بُعد خاص از اداره كشور، بلكه نتيجه يا محصول كشورداري كارآمد در ابعاد سياسي، فرهنگي-اجتماعي، زيست محيطي، اقتصادي و دفاعي است. به بيان ديگر، امنيت برآمده از كشورداري يكپارچه، متوازن و خردگرايانه در هر كدام از ابعاد مذكور است. يكپارچگي كشورداري به معني آن است كه اداره كشور «بسته اي به هم پيوسته» است كه در آن نمي توان مسائل يك حوزه را از مسائل ديگر ابعاد جدا كرد؛ بلكه بايد همزمان به اثرگذاري و اثرپذيري ابعاد از يكديگر توجه كرد