عنوان مقاله :
نظام يك كشور - دو سيستم در حاكميت ملي چين
عنوان به زبان ديگر :
One Country - Two System in the Chinese Sovereignty
پديد آورندگان :
فاخري, مهدي دانشكده روابط بين الملل وزارت امور خارجه
كليدواژه :
چين و هنگ كنگ , تايوان , يك كشور دو سيستم , نظام يك كشور - دو سيستم در حاكميت ملي چين
چكيده فارسي :
كشور كمونيستي مانند چين عليرغم نظام اقتدارگرا، برنامه ريزي مركزي و سطح پائين مشاركت مدني دست به آزادسازي اقتصادي ليبرال زده و با برنامه اصلاحات خود در 40 سال توانست 800 ميليون نفر را از فقر خارج كند. اين مقاله بر آن است تا ضمن مطالعه مورد خاص چين- هنگ كنگ- تايوان به اين پرسش پاسخ دهد كه آيا يك نظام ايد ئولوژيك كمونيستي قادر است ضمن حفظ حاكميت ملي خود با سياستها و ابزار اقتصاد ليبرال به توسعه اقتصادي دست يابد و از تعارضات اجتماعي در امان بماند يا خير؟ آيا اصولا مي توان نظامهاي تلفيقي را به عنوان الگوي موفق توسعه در نظر گرفت يا بهتر است از تعميم دستاوردهاي خاص خودداري و پرهيز كرد؟ هرچند اتخاذ سياستهاي تلفيقي در برخي كشورها نتايج فاجعه باري داشته است، اما دولتهايي مانند چين با اقتدار گسترده و منابع مالي كافي در شرايط بهتري براي اجراي نظام مختلط " يك كشور، دو سيستم" هستند و هرچند در اين راه با چالش هايي در زمينه اعمال حاكميت ملي خود مواجه مي شوند، اما هزينه غير ممكني بر آنها تحميل نمي گردد.
چكيده لاتين :
The theory of “One country, two systems” was mainly known in the 21st century, when a communist country like China could implement economic liberalization and reform policies, taking out 800 million persons out of poverty in 40 years, despite its authoritarian system, centralized planning and low level of civil society engagement. This article intends to study the “one country, two system” in China- Hong Kong- Taiwan and respond to the question that if a communist ideological system could achieve economic development with liberal economy means and mechanisms, avoiding social conflicts? Is it possible to consider mixed systems as a success story for development or it would be more convenient to refrain generalizing specific achievements? Mindful of the catastrophic results of mixed policies in some countries, it is possible to conclude that states like China, with a high level of authority and sufficient financial resources are better positioned to execute policies like “one country, two system” model, without being subject to pay an unaffordable cost
عنوان نشريه :
سياست خارجي
