ادراكات توسعه گراي دنگ شيائو پينگ و عادي‌سازي سياست چين در قبال آمريكا

چرايي عادي‌سازي سياست چين در قبال آمريكا در دهه 1970، پرسشي اصلي پژوهش حاضر است. در پاسخ، نگارندگان اين فرضيه را مورد راستي آزمايي قرار مي‌دهند كه «روي كار آمدن رهبران جديد با ادراكات متفاوت از رهبران نسل پيشين، متغير اصلي در عادي‌سازي سياست‌هاي چين در قبال آمريكا بوده است». چين تحت رهبري مائو تسه­دونگ طي دو دهه (1960-1950) علي‌رغم اتخاذ برنامه‌هاي اقتصادي و فرهنگي متعدد ازجمله «جهش بزرگ به جلو»، «راه رفتن با دو پا» «انقلاب فرهنگي» و غيره و همچنين اتخاذ راهبردهايي در سياست خارجي نظير «تكيه به يك‌طرف»، «مبارزه با دو مشت» و «ايده انقلاب جهاني»، نه‌تنها نتوانست كشور پرجمعيت چين را از فقر و انزوا نجات دهد، بلكه بيش ‌از پيش منجر به فقيرتر شدن مردم و درخطر افتادن موجوديت كشور شد. هم‌زماني اين شرايط با كناره­گيري و سپس مرگ مائو موجب شد تا جناح عمل­گرا به رهبري دنگ شيائو­پينگ قدرت را در دست‌ گيرند. رهبري جديد و همفكرانش، ادامه سياست‌هاي پيشين را براي مشروعيت حزب و بقاي چين، بسيار پرمخاطره تشخيص دادند؛ بنابراين برنامه اصلاحات اقتصادي و لزوم يادگيري و بهره‌گيري از فرصت‌هاي بين‌المللي كه يكي از محورهاي آن عادي‌سازي روابط با آمريكا بود، در دستور كار دولت قرار گرفت.