تحليل ادبيات تعليمي در انواع ادبي ديگر قرن چهاردهم (نظم)

فاقد عنوان

ادبيات، زيبايي‌آفريني در زبان است و ادبيات تعليمي، آن دسته از آثار ادبي را شامل مي‌شود كه با زباني ادبي و هنرمندانه به تعليم و هدايت انسان‌ها بپردازند. ادب تعليمي در ايران يكي از پردامنه‌ترين انواع ادبي است؛ به‌طوري كه اگر يك اثر ادبي كاملاً از نوع تعليمي نباشد و در انواع حماسي، غنايي و يا نمايشي قرار گيرد، باز تعليماتي در آن نهفته يا آشكار است. اين مقاله پس از تحليل ادبيات تعليمي در قلمرو زباني و ادبي به بررسي اين نوع ادبي در قلمرو فكري مي‌پردازد. در قلمرو فكري، ادبيات تعليمي از نظر محتوايي در شاخه‌هاي تربيتي، آموزشي و نيز در ديگر انواع ادبي مورد تحليل قرار گرفته است. در هركدام از انواع ادبي تعليماتي با همان درون‌مايه به‌صورت غيرمستقيم وجود دارد. در ادبيات غنايي، تعليمات بر پايۀ احساسات انساني است و شاعر ضمن توصيف و بيان احساسات شخصي خويش در موضوعات مختلف به بيان تعليمات عاشقانه، عارفانه، آييني، فلسفي و طنز نيز مي‌پردازد. در ادبيات حماسي، تعليمات انقلابي، جنگ و پايداري جايگاه ويژه‌اي دارند. در ادبيات نمايشي، محتواي ارزشي و اخلاقي به‌صورت غيرمستقيم در آثار نمايشي استفاده مي‌شود كه نقش تربيتي آن‌ها به‌ويژه براي كودكان و نوجوانان، اهميت زيادي دارد. وجود ادبيات تعليمي در انواع ادبي ديگر، نشانه‌اي از «ادبيات متعهد» در آن آثار است.

فاقد چكيده