رويكرد محمد شحرور به سنّت و گسترۀ حجيت روايات

محمد شحرور همچون غالب قرآنيون و نوانديشان معاصر عرب، به تحديد حجيت سنّت پرداخته است و سنّت را به‌عنوان منبع تشريع (پس از قرآن) نمي‌داند. وي با نفي عصمت تكويني، علم به غيب و معجزات نبوي و نيز با بيان اجتهادي بودن كلام پيامبر(ص) و عدم اتصال سنّت به وحي، به انكار مباني اصلي حجيت سنّت اقدام كرده است؛ همچنين با تكيه بر نقد مصداقي و مجموعي موضوعات روايي به بررسي محتوايي روايات در اين زمينه پرداخته است، اما در بررسي سندي روايات، فقط به نقد عدالت صحابه به‌عنوان يكي از مباني مهم(نزد عامه) توجه كرده است. شحرور با تقسيمي كه از روايات با تكيه بر مقام‌هاي پيامبر(ص) ارائه مي‌دهد، حجم گسترده‌اي از روايات را شخصي و غيرقابل تبعيت و تبعيت بخشي ديگر را تاريخمند دانسته است و تنها بخش اندكي از روايات كه با تواتر عملي و نيز از طريق آيات قرآن به دست ما رسيده‌اند، قابل تبعيت مي‌داند. در اين جستار با توجه به اهميت موضوع و نيز تفاوت فاحش ديدگاه شحرور با رأي مشهور در اين زمينه، ديدگاه وي بررسي شده است.